Enigszins nerveus rol ik het academisch ziekenhuis binnen. Het roept herinneringen op aan eerdere operaties hier in het ziekenhuis. Herinneringen aan pijn, verlies, aan alles waar ik geen zin in heb.
Ook vandaag ben ik hier niet voor de lol. Vandaag geen leuke inspiratiesessie, geen creatieve training, Nee, ik word opgenomen, voor een uiterst vervelende echo-endoscopie (een inwendig onderzoek van de slokdarm). De verhalen die ik over dit onderzoek heb gehoord, hebben de zenuwen alleen maar doen toenemen.
‘Goedemiddag Niek’, hoor ik Hidde, de lange verpleegkundige, opgewekt roepen als ik de afdeling op rol. Nu ben ik waarschijnlijk makkelijk herkenbaar in mijn rolstoel, denk ik nog, maar toch laat Hidde mij verbazen. Hij noemt mij bij m’n voornaam.
“Wat fijn dat je er zo op tijd bent. Kom maar mee, dan wijs ik je je kamer. Je ligt nog lekker alleen.”
Ik rol met hem mee, ondertussen inschattend dat Hiddes rust en kalmte eigenlijk niet passen bij zijn leeftijd. Nog te jong.
“Ik zag in je status dat je al bij ons bekend bent”, gaat Hidde verder. Hij staat ietwat gebogen naar mij opdat hij meer op mijn hoogte kan praten. Hij praat zacht. Dat geeft mij de ruimte om de emotie van het moment even kwijt te kunnen.
“Hier kan je zeker wel mee om gaan?” Hidde wijst op de computer boven het bed.
“We hebben zo de overdracht, maar als je vragen hebt, dan zit ik in het midden van de afdeling.” Hidde vertelt me ook dat ik nog even nuchter moet blijven, maar vraagt wel of ik wat water bij mijn bed wil hebben.
Hij stelt mijn bed omlaag zodat ik vanuit mijn rolstoel een makkelijke transfer kan maken. Ook schuift Hidde de dekens alvast aan de kant.
Perplex blijf ik achter op de kamer.
Zo ben ik nog nooit ontvangen in een ziekenhuis! Ik realiseer mij weer hoe makkelijk, fijn en leuk het eigenlijk kan zijn als ik overal zo ontvangen word. Een goedemorgen, goedemiddag of goedenavond heeft nu al mijn hele ziekenhuisbezoek beïnvloed.
De dag wordt een totale ramp. Het onderzoek duurt langer dan gepland en is vele malen pijnlijker en grover dan verwacht. De details zal ik u besparen.
Eenmaal terug op de kamer duikt opgewekte Hidde weer op. “Niek, bah, wat een rotonderzoek hè?”, zegt hij zacht. “Kom even rustig bij, hier heb je wat gel om de pijn in je keel wat te verzachten.”
Ik knik, sluit mijn ogen en zak weg in een diepe slaap. Ik voel mij namelijk weer veilig in de warme handen van de verpleging.
Gastvrijheid is de overtreffende trap van dienstverlening die een herinnering wordt. Gastvrijheid is in dit geval Hidde de verpleegkundige.
Hidde is fijn.
