Het leven is een speelbal tussen vasthouden en loslaten

Laat me je vertellen over mijn moeder. 

Waarom? Omdat ik haar mis. Zomaar. Nou ja, niet zomaar, omdat ik vanavond geraakt wordt door een liedje. Een liedje wat gaat over de relatie tussen dochter en moeder. Het wordt gezongen door Miss Montreal tijdens de beste zangers van Nederland. En het is niet dat het niet eerlijk is. Het is niet dat mama te vroeg is overleden of de vraag; waarom ik. Het is gewoon een gevoel van gemis. Op de zachte klanken van het nummer sluit ik mijn ogen en bedenk wat we nu nog samen zouden doen. Hoe ze hier thuis met Puck, Fien en Anna zou spelen. Hoe ze Italiaanse maaltijden zou koken voor ons allemaal maar hoe ze voornamelijk het voelen in mijn leven zou bewaken. 

En hier tijdens het liedje bekruipt mij ineens het gevoel hoe mooi het zou zijn als ik hetzelfde als het liedje zou kunnen doen. Ik zou haar op willen bellen en haar willen knuffelen en haar dat willen vertellen. Maar dat kan niet meer en dat doet nu ineens weer pijn. Ineens mis ik haar zachtheid, de veiligheid die alleen mijn moeder  mijn kon geven en de onvoorwaardelijke liefde die er altijd was. Wat ik ook deed. 

Mams was haptotherapeut. Voor mij staat het voor de kunst van aanraken en de kunst van voelen. En ik kan en wil daar gewoonweg niet altijd bij, bij mezelf. En hoe minder ik bij voelen kom, des te meer dat ik er naar verlang.

Soms lijkt het alsof ik nog steeds na mijn ongeluk altijd met een been in de dood sta en met een been in het leven.

En dat het daardoor moeilijk is om me te hechten, om vast te houden om intens in het leven te staan. Omdat ik het leven al een keert helemaal los heb gelaten. En precies dit gesprek zou ik met mijn moeder voeren. En de zin die ik alleen tegen mijn moeder wil uitspreken is: “Ik kom er even niet uit”. En alleen zoals een moeder dat kan zou ze me laten voelen dat het goed is. Dat ik goed genoeg ben en op dat moment weet ik al dat ik aan het einde van het gesprek mijn antwoord heb. Ze zou me manen tot stilte, tot naar binnen keren. Van de reflex naar reflectie. Om daar te ervaren hoe lastig vasthouden en loslaten is. Tijdens het gesprek is alles goed, waar ik ook uitkom. Af en toe vraagt ze me wat, soms praat ze vanuit eigen ervaring. Soms beschouwd ze, soms reageert ze. Maar altijd vanuit een emotie: het is al goed. “Lieve Niek, het leven is een speelbal tussen vasthouden en loslaten” En des te meer je vasthoud in het leven, des te meer je ooit los moet laten. Maar als je niet vast gaat houden, dan kan je ook nooit echt van iets houden. 

Dat is wat het liedje mij laat voelen. Wijsheid, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde van mams. Okay soms is het toch even niet eerlijk dat je er niet meer bent. In haar afscheidsbrief staat als laatste zin: Je mag me altijd om liefde vragen. Dus lieve mams, ; bij deze.

Ik kan hem nu van je gebruiken. 

Wist je dat

Niek ook een Podcast serie maakt met Richard de Hoop over veerkracht en wendbaarheid? Koptelefoon op en luisteren maar!