“Meneer van den Adel, ik bel voor het maken voor een afspraak voor het ophalen van uw hulpmiddelen”. Het is nog vroeg in de morgen, ik lig nog in bed. Ik snap nog niet helemaal wat er gebeurd toen ik dit anonieme nummer opnam. Voordat ik bij zinnen kan komen gaat de dame in kwestie verder: “u bent onlangs verhuisd, ja? Voordat ik antwoord kan geven lijkt deze dame al antwoord op haar eigen vraag te hebben gegeven. “Dus ja, het komt ons wel volgende week wel uit….”
Het is zo’n 4 dagen geleden. Het is een week waarin ik hoor dat er WMO’s in Nederland winst lijken te boeken op de vooraf gestelde zorg budgetten. Ik wil u dan ook dit über Hollands stukje gastvrijheid dat zich afspeelde niet ontnemen.
Kim en ik zijn gewoon simpelweg gelukkig. We zijn al 4 dagen verhuisd van Hilversum naar Blaricum, een heuze 10 km van elkaar vandaan. Een kleine stap voor Niek, maar een gigantische stap voor Welzorg, zo blijkt. Na 5 goede jaren, lijkt deze organisatie het uit te willen maken met mij.
Niet op de lieve manier, gewoon, ineens, zonder waarschuwing, cold turkey zoals de Engelsen dat mooi kunnen zeggen. Zoals een vrouw van je wilt scheiden en dan al je spullen heeft meegenomen als je thuis komt, inclusief je spelcomputer en je werkbank. Ze is er vandoor met je beste vriend, je bankrekening leeg en o ja, ze neemt ook de kinderen mee.
Zo’n manier. Een beetje alsof….Nou goed, u begrijpt het vast. Welzorg wilt nu dus al mijn speelgoed. afpakken. Lees; mijn rolstoel, doucherolstoel en handbike. Zomaar alsof het niets is omdat ik 10 km verhuis.
“Hallo, bent u er nog? ” vraagt de dame nogmaals. Maar mijn grijze cellen, die normaliter op dit tijdstip nog in dromenland bezig zijn met het winnen van de loterij, de baas te zijn van de wereld en chocolade fabrieken, herstellen zich bijzonder rap. Nu ben ik wakker!
“Even, dat ik u goed begrijp” begin ik. “U wilt al mijn hulpmiddelen weer terug? Maar er is niets mis mee? Nee meneer, maar dat gaat nou eenmaal zo als u verhuist.” Ik neem een diepe teug adem en barst dan los.
“Nog even buiten het feit dat al mijn hulpmiddelen, wat een vies woord trouwens, op maat gemaakt zijn, nog prima functioneren en u niemand hier nog blij mee kan maken. Nog afgezien van het feit dat u in Hilversum en in Blaricum leverancier bent. Nog afgezien van het feit dat zo die arme WMO’s hun bonussen niet uitgekeerd krijgen als ze weer 2 miljoen besparen. Nog afgezien van het feit dat u al jaren dik geld verdiend aan een onderhoudscontract op mij, snap ik u echt niet, als in, echt helemaal niet.” Beseft u de zwaarte van de zin die u net uitspreekt?” Begrijpt u de volslagen absurditeit van uw gekozen woorden? Ik kom op stoom merk ik, arme dame.
“U gaat deze artikelen bij mij thuis vorderen, zodat ik niet meer kan bewegen, zodat ik ze 10 km verderop wederom bij u nieuwe moet bestellen, wat zo’n drie maanden duurt terwijl deze nog perfect zijn? Moet ik dan drie maanden op bed gaan liggen? “Uuuhhh dat gaat nou eenmaal….
Dit keer ben ik degene die de ander niet laat uitpraten. “Hoe kan het zo zijn dat ik jaren niets van u hoor, u afspraak na afspraak niet nakomt. Mij niet terug belt als ik u nodig heb. Zelfs mijn HULPMIDDELEN (klinkt nog steeds vies) kapot maakt (echt gebeurd), u nooit maar dan ook nooit uit uzelf iets voor mij betekend heeft. Maar nu ik ga verhuizen staat u naar 4 dagen. Ik herhaal na 4 dagen!!! als een deurwaarder op de stoep omdat ik mijn rolstoel in moet leveren? BENT U GODVERGETEN HELEMAAL VAN DE POT GERUKT? Er bestaan namelijk weinig zinnen in dit leven die mij meer schrik aanjagen dan hetgeen u net heeft uitgesproken. Hoe zou u het vinden als ik u volgende week eens koud op bel en zeg: “goedemiddag u spreekt met het ziekenhuis we gaan volgende week uw benen amputeren. Waarom? Gewoon omdat u verhuisd bent van ziekenhuis en ja, die benen, die zijn nog prima en willen wij wel weer terug, we hebben er niet voor niets dure nieuwe heupen op gezet. Hoe zou u dat vinden? Serieus….
Lieve Welzorg. Het is al bijna uit tussen ons, u doet mij gewoon teveel pijn, maar ik ga u matsen, ik zal de deur op een kier zetten. Het gaat mij dan ook helemaal niet om na te trappen, om zout in de wonde te strooien en het gaat mij al helemaal niet om deze medewerker. Het gaat mij om het bijna onnavolgbare gemak waarmee u tegen mij praat alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Waarschijnlijk omdat het ergens in een regel, protocol of kader is vastgelegd. Dit kan toch ook anders?
U heeft echt uw goede kanten, die heeft u in het verleden ook laten zien. Maar stelt u zich het volgende voor. U had toch ook in de ochtend kunnen bellen met: ” Goedemorgen meneer van den Adel. Wij zien in ons systeem dat u verhuisd bent naar Blaricum. Wat leuk! Gefeliciteerd! Bent u blij met uw nieuwe huis?Het mooie is dat wij ook in deze gemeente zorg leveren en al uw contracten gewoon over nemen. U hoeft hiervoor niets te doen. Sterker nog wij willen u graag een bloemetje sturen voor uw nieuwe huis en omdat u al jaren klant bent bij ons. Vind u het goed als wij binnenkort eens langskomen? Dan kijken we gelijk of al uw voorzieningen nog helemaal in orde zijn goed?
Lieve Welzorg, dan had ik op elk symposium over u verteld. Dan had mijn vrouw huisgemaakte koekjes voor u gebakken. Dan had ik van de daken geroepen hoe gelukkig ik met u was hoe lief u was en was ik tot in de eeuwigheid een loyale klant gebleven. Smoorverliefd was ik geweest. Hoe leuk was dat geweest? Niet alleen voor mij maar ook voor u toch? Nu moet ik dit in een column zetten omdat ik in al mijn wanhoop de logica van het leven even niet meer begrijp.
De mevrouw is stil aan de andere kant van de lijn. “Wilt u dan de gemeente Blaricum bellen dat ze aan ons door moeten geven dat ze de voorzieningen overnemen? ” Ik zucht diep, realiserend dat ik niet door het pantser der regelgeving heen ben gedrongen. Mevrouw, probeer ik nog, dat is toch een hele rare vraag? Ik ben klant bij u, daardoor heeft u een salaris. Ik verhuis naar een gemeente waar ik klant bij u kan blijven. Dan gaat u toch moeite voor mij doen toch? Maar nu moet ik de gemeente bellen, ik, niet u, of ik alsjeblieft klant bij u mag blijven? Dat is toch een hele raar of niet?
Onopgelost hangen wij op. Hierna staat Welzorg deze week 2 keer op mijn voicemail. ” meneer wij bellen voor het ophalen van uw hulpmiddelen, wilt u de gemeente blaricum contact met ons laten opnemen, anders moeten wij langskomen”
Lieve Welzorg. Ik weet dat jullie financiële problemen hebben en dat meneer Louwman wellicht één van zijn 4 rolls roys’s in moet leveren. Het leven is keihard. Ik weet dat u gebukt gaat onder strenge reorganisaties, opgehoogde druk en verandering in het zorg landschap. Ik neem het u dan ook echt niet kwalijk. Zeker niet deze mevrouw. Maar ik wil bijna zeggen: vindt u het gek? Als ik dit gedrag vertoon heb ik morgen geen klanten meer. Als ik dit thuis doe heb ik morgen geen vrouw meer. Dus ik daag u nog één keer uit en we spreken het volgende af. Ik ga natuurlijk de WMO in Blaricum niet bellen, sterker nog ik zou het fantastisch vinden als u werkelijk op mijn voordeur staat binnenkort. Ik ga dan op de grond zitten denk ik, waarna u het complete arsenaal kunt stallen in een hal waar niemand er meer ooit naar omkijkt. Weet wel dat ik dan heel zielig erbij ga kijken. Weet wel dat de complete Nederlandse pers hier dan van mee mag smullen. Dwarslaesie, huilend op de grond. Mooie televisie al zeg ik het zelf.
Dit is geen dreigement, dit is uiterste wanhoop. Niet van mij, ik red mij wel. Maar wel voor diegene die werkelijk om deze redenen hun perfect functionerende spullen in moesten leveren. Het kan toch ook anders of ben ik nu gek? Het doet mijn gastvrije hart zoveel pijn.
Lieve Welzorg. We hebben goede en slechte tijden gehad. Nouja eerlijk gezegd, de laatste tijd wel meer slechte dan goede. Ik merk dat ik niet meer op nummer 1 sta in onze relatie. Het lijkt wel alsof ik steeds verder van je vandaan ben komen te staan, we zijn meer vrienden geworden dan geliefden. Nouja vrienden, eigenlijk meer kennissen, maar wel van diegene die je ontvriend op facebook. Meer zo…
Maar pakt u nou alsjeblieft de kans om mij nog één keer in te pakken, te verrassen. Red onze relatie. Kom eens met wat origineels: sta met de fanfare op de stoep om het goed te maken zoals u dat bij u geliefde ook zou doen. Herover mij, verover en verwonder mij, ik wil weer door u versierd worden. Alstublieft en herstel mijn geloof in het goede van de mens. Herstel mijn geloof in de liefde.
Liefs Niek
Niek van den Adel is een veelgevraagd spreker, inspirator en trainer. Als hotello raakt hij met zijn gastvrijheid boodschap wekelijks duizenden zorgprofessionals met een lach en een traan. Onlangs publiceerde hij zijn eerste boek: Crash, waarmee hij alle Nederlandse kranten, tijdschriften en vakbladen haalde. Hij was onder meer te zien in RTl late night, KRO de wandeling en bij BNN. Een rasoptimist die laat zien dat geluk een keuze is ookal zit alles, maar dan ook alles tegen.
Fantastische column met de meest bizarre, onmenselijke, droevige inhoud!! Is de wereld gek geworden? Wat een geldverspilling weer door niet samen te willen werken. Sterkte Niek! Kan niets voor je doen behalve deze reactie en je column delen op social media. En gefeliciteerd met jullie nieuwe woning uiteraard! Xx
Jeetje, ook jij loopt dus tegen de idioterie van Welzorg aan. Kan er hier ook een boek over schrijven en het wordt ondanks vele klachten nooit beter lijkt het.
Bureau crazy noemen we dat
nu nog “verhuist” (1e alinea) en “versiert” (laatste alinea) aanpassen.
Nou…. Er zijn wel meer zinnen waar nogal wat aan mankeert. Maar dat zal wel door de opwinding komen. De strekking is duidelijk. Ze zijn krankzinnig geworden daar.
Je vergist je, Henk, hij verhuist-hij is verhuisd, jij versiert- je bent versierd
Echt waar
Lekker belangrijk zeg! Het gaat toch om het verhaal. Het is niet “Het Groot Nederlands Dictee”.
vindt je dit werkelijk een gepaste reactie?
?
Zeurder… Iedereen snapt wat hij bedoelt, jij ook.. het gaat hier om de inhoud van het verhaal.
Het meest erge van dit verhaal is dat het nog steeds gebeurd en dat mijn verhaal twee jaar geleden dus geen uitzondering was…
Mijn kinderen beide ernstig meervoudig beperkt en heel ernstig ziek gingen verhuizen van ouderlijk huis ( gemeente dronten) tijdelijk voor een paar maanden naar kampen zodra hun huis ( ouder initiatief ) in Dronten klaar was zouden ze daar gaan wonen een kwestie van aantal maanden…ook wij moesten alles inleveren keer twee dus…alles opnieuw aanvragen in kampen alles werd weer nieuw geleverd en een aantal weken weer het zelfde liedje want ze verhuisde weerond terug naar Dronten. …alles weer inleveren en opnieuw aanvragen passingen ed dus heel veel tijd, energie, en dan hebben we het nog maar net over alle kosten …onvoorstelbaar. …ook bij ons dezelfde leverancier in kampen en Dronten. ..leverancier kan hier niets aan doen. ..de gemeenten nemen geen hulpmiddelen ( inderdaad een vies woord) van andere gemeenten over…grrr….
Beste Monique, zou je je verhaal achter willen laten op de site van KRO de monitor? Ze verzamelen nu de verhalen om er een onderzoek naar te mogen doen
Bureaucratie ten top. Snappen mensen dan echt niet dat je op deze manier mensen hun vrijheid en zelfstandigheid ontneemt. Veel succes met deze wanorde. En heel veel plezier in het nieuwe huis
Fantastisch geschreven! Ze zijn de weg helemaal kwijt in zorgland.
Gefeliciteerd met je nieuwe huis, en ik zou je bijna bijna feliciteren met een andere zorgverlener als het daar niet op dezelfde manier zou gaan – vrees ik.
Hoe gek ook het verbaast ons helemaal niets. Onze relatie met Welzorg, die over de vloer komt voor onze zoon , is al lang geleden bekoeld. (Ook hier boeken vol te schrijven) Het blijft een gek feit dat zo’n bedrijf nog draait … lang leve de monopolie positie.
Dit is, hoop ik, fictie zeker??
Beste Niek, wat is dit frustrerend. We herkennen je vraag helaas en schrijven hier ook regelmatig over op de onafhankelijke zelfhulpsite, bv. hier: https://www.scouters.nl/kopen-of-aanvragen/
Zou ik je via de mail nog eens mogen benaderen voor een vraag hierover?
Hartelijke groet, Erica Bouma
Grrrrrr… Om alsnog te ontploffen en daarna hulpmiddelen aanvragen bij Welzorg…. Wat eenzielige instelling.. En de directie maar bonussen vangen … Klant… Hoe spel je dat? Wordt tijd voor concurrentie!!!!
Beste Niek,
De hulpmiddelen (een betere naam is voorzieningen) heb je in bruikleen gekregen van de gemeente Hilversum. Hiervoor heb je destijds een officiële, ondertekende, aanvraag op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning ingediend. Dat je deze voorzieningen in bruikleen hebt gekregen is je medegedeeld in een toekenningsbeschikking. Hierin is ook opgenomen dat je verplicht ben om alle wijzigingen door te geven, dus ook als je gaat verhuizen naar een andere gemeente.
Gemeenten hebben geen gezamenlijke administratie, geen gezamenlijk budget. Natuurlijk kunnen sommige gemeenten onderling de voorzieningen van elkaar overnemen (m.n. als zij een contract hebben afgesloten met dezelfde zorgaanbieder). Hiervoor moet je echter wel een officiële aanvraag indienen bij je huidige gemeente. Zij hebben nl een handtekening van jou nodig om de voorziening in hun administratie op jouw naam te zetten en om de waarde van de voorziening door te geven aan het Centraal Administratie kantoor (CAK) i.v.m. de eigen bijdrage.
De mevrouw van Welzorg heeft met de aanvragen niets te maken, zij doet alleen maar wat haar wordt opgedragen door de gemeente Hilversum; de voorzieningen terug nemen omdat de cliënt is verhuisd naar een andere gemeente. Vandaar dat zij jou adviseert om contact op te nemen met de gemeente Blaricum, zij kan nl niet voor jou een aanvraag Wmo indienen. Ik vind het dan ook erg flauw dat je deze medewerkster (en deze organisatie) zo publiekelijk aanvalt terwijl jij degene bent die blijkbaar niet weet hoe het werkt als je voorzieningen in bruikleen krijgt van de gemeente waarin je woont. Als jij nu tijdig had doorgegeven aan de afdeling Wmo van de gemeente Hilversum (zoals je verplicht bent te doen) dat je van plan was te verhuizen naar een andere gemeente, was het e.e.a. allang geregeld. Uiteraard had je dan geen onderwerp gehad voor deze “geweldige column”.
Dus wees niet zo eigenwijs en neem gewoon contact op met de afdeling Wmo van de gemeente Blaricum. Hiermee kom je verder dat dit soort columns schrijven die maar de halve waarheid bevatten.
En dus maar niet kritisch naar de regels kijken? Gemeenten zou verplicht moeten worden om bij verhuizing voorzieningen over te nemen. Het is anders regelrechte kapitaalvernietiging, alsof de zorg al niet duur genoeg is.
Mevrouw Noorland,
Het is niet “flauw” om deze medewerkster van Welzorg zo af te branden in een column. Het simpele feit dat zo iemand bij zo’n organisatie werkt en kennelijk volslagen hersenloos (want “zo werkt dat nou eenmaal”) zo’n telefoontje pleegt en zich na het uitspreken van de eerste 4 woorden niet zelfstandig realiseert dat dit inderdaad te bezopen voor woorden is, kan beter ergens aan een lopende band koekjes gaan inpakken of op een sociale werkplaats bestekjes voor KLM in een plastic zakje gaan schuiven.
Het feit dat een organisatie als Welzorg niet zélf kan verzinnen dat deze manier van werken geldsmijterij is, dat dat ánders moet, en dat Welzorg daar zélf een rol in heeft is al helemaal bij de beesten af.
Gezien het feit dat u het zo voor Welzorg opneemt kan eigenlijk alleen maar betekenen dat u nauw betrokken bent bij die geldverkwistende slecht georganiseerde club waar blijkbaar niemand de intelligentie bezit om de “zo gaat dan nou eenmaal”-procedures eens aan de kaak te stellen. Waarschijnlijk werkt u er zelf. En in plaats van ná te denken en u te realiseren dat Niek gelijk heeft en dat dit toch wel heel raar is, gaat u de tent verdedigen. Treurig.
Ja, Niek moet zijn verhuizing zelf melden bij de gemeente. Zal allemaal best. Maar het klakkeloos vorderen van voor anderen/hergebruik volkomen nutteloze hulpmiddelen is bespottelijk.
“Zo gaat dat nou eenmaal” en “zo doen wij dat al jaren” zijn in het bedrijfsleven dé recepten voor gegarandeerd falen. Het is aan de belastingbetaler te danken dat dat bij uw werkgever niet zo is. En dat is schandalig. Incompetentie viert hoogtij, de arrogantie is stuitend.
Ik verbaas me keer op keer als ik zie hoeveel van zulke trekpoppen en de uiteenlopendheid van de posten waarin ze lijken te functioneren de Nederlandse overheid in staat blijkt te rekruteren.
Geachte mevrouw Noorland,
Daar ik ‘jij en jou’ ongepast vind, hou ik het op u. U heeft het ambtenaren gen. U denkt in protocollen en geeft daar mee aan gebrainwasht te zijn. Mijn vraag is of u niet beter kunt verhuizen zodat men nieuwe vers opgeladen batterijen bij u kan plaatsen. Graag hoor ik van u of dat gelukt is. Met vriendelijke groet.
Mw.Noorland,
U bent dus ook al goed geindoctrineerd!!
Hoe kun je verwachten dat iedereen alle kleine lettertjes leest en het ook nog onthoud!!
U moest u schamen!!
Trouwens….Ik vind het een prima column…
Annet
Als je gaat verhuizen dat meld je dat toch al bij de gemeente? Dus dan is men toch ook op de hoogte van de situatie en kan men de betreffende persoon toch ‘doorgeven’? Met de belastingen lukt dat toch ook, dus waarom hier dan niet?
da’s lef hebben! halve waarheden?! hahaha laat me niet lachen!
Ik ben bang dat dit mij ook gaat gebeuren,
maar noway dat ik mijn rolstoel inlever,voor er een juiste oplossing is gevonden.
Tja, volgens mij kan Welzorg hier niks aan doen. De gemeentes hebben contracten/aanbestedingen met dit soort organisaties. De gemeente zegt dus eigenlijk doodleuk: “meneer verhuist, dus hij heeft geen recht meer op onze zorg (via Welzorg). Dat moet hij in de volgende gemeente weer gaan regelen.” En welke zorgaanbieder deze nieuwe gemeente gecontracteerd heeft voert het uit. Sterker nog, misschien zegt deze gemeente wel dat meneer een heeeeeel andere indicatie krijgt, da’s nog even afwachten. Dus bedank de overheid voor deze decentralisatie “dicht bij de burgers” en lang leve de bureaucratie! 🙁
Good on you mate! Helaas geweldige column. X
Beste Niek,
Ik ben een moeder van 3 kinderen met meerdere beperkingen, voor hen wilde ik een zeer kleinschalige zorgboerderij oprichten waar mijn kinderen kunnen verblijven en de zorg die zij nodig hebben kunnen krijgen als ik er op een gegeven moment niet meer ben (ben helaas geen superwoman die het eeuwige leven heeft) en zou het ook zo kunnen zijn dat wij andere kinderen met dezelfde problematiek ook zouden kunnen helpen.
Uiteindelijk hadden wij een leuk huis met een stuk grond gevonden, de zorg probeerde ik al te regelen vóór dat wij überhaupt het huis accepteerde, helaas kan dit alleen als men “ingezetene van de gemeente” is, maar bij hoge uitzondering wilde men er wel een blik op werpen, maar moest ik wel een datum geven wanneer wij ons in zouden schrijven in de gemeente én natuurlijk het huis accepteren.
Na dit gedaan te hebben, bleek dat deze nieuwe gemeente mijn 3 kinderen te duur vond en hebben mij zelfs verboden om te verhuizen.
Juridisch is dit te winnen, helaas moet men daar wel een lange financiële arm voor hebben die wij dus niet hebben en heb dus noodgedwongen het nieuwe huis op moeten zeggen waar wij al zover waren (omdat in eerste instantie werd gezegd dat de zorg door deze nieuwe gemeente natuurlijk overgenomen zou worden en alles dus in kannen en kruiken leek) dat wij al konden verhuizen, alles was al klaar.
De kinderen voelen zich afgewezen en te min voor de maatschappij, zijn we ontzettend veel geld kwijt, en hebben de kinderen nog steeds geen veilige haven waar zij de rest van hun leven kunnen verblijven en de zorg kunnen krijgen die zij nodig hebben.
De decentralisatie zou de zorg dichter bij de mens brengen, maar is helaas nog nooit zo onbereikbaar geweest als nu !!!!
Beste Diana, wil je dit misschien ook delen op de site van KRO de monitor? Ze verzamelen nu alle verhalen om er een onderzoek naar te laten doen.
Hallo Niek zo herkenbaar,mijn demente moeder 93 jaar ging van verzorgingshuis in Edam naar Verpleeghuis in Hoorn .
Haar rolstoel werd zonder aankondiging en zonder dat een van haar kinderen erbij was , onder haar kont vandaan gehaald !Ria
Wat mij vaak bevreemdt is de ongevoeligheid het gebrek aan empathie en het geringe voorstellingsvermogen van mensen werkzaam in de zorg,je zou juist anders verwachten……
Fijn om te lezen dat eea inmiddels is opgelost. Desalniettemin een mooie insteek om die bureaucratische regels eens goed te bekijken!
Toen ik het las, was het eerste wat ik dacht: ja, maar dat weet je toch als je iets in bruikleen krijgt via de wmo?
Maar nu ik alles gelezen heb, kan ik je alleen maar gelujk geven. Het is gewoon belachelijk hoe die bureaucratie werkt en als niemand er tegenaan schopt, zal er ook niets veranderen. En Welzorg mag hierin ook best wat klantvriendelijker zijn, hoeveel andere bedrijven hebben niet een verhuisservice?
Wat is mevrouw Noorland ineens stil? Mooi tenenkrommend stuk.
Ach ja, herkenbaar.
Al 2 keer meegemaakt met een rolstoel voor mijn partner. Maar dan niet eens door verhuizing van gemeente naar gemeente. Maar door opgenomen zijn in een revalidatiecentrum, zorgverzekeraar, naar wonen in een verpleeghuis, AWBZ, naar wonen thuis, WMO.
De rolstoel die in het revalidatiecentrum gebruikt werd mocht niet mee naar het verpleeghuis. Tijdelijke rolstoel moeten regelen. In het verpleeghuis werd een rolstoel aangemeten maar toen lief na meerdere maanden naar huis mocht om daar te gaan wonen moest er toch weer een andere bij de WMO aangevraagd worden. De gemeente wou de rolstoel van het verpleeghuis niet overnemen.
Dit kom je ook tegen als je van zorgverzekeraar gaat wisselen. Verpleegbedden e.d.
Beste Alberta, zou je dit op de site van KRO de monitor achter willen laten? Onder mijn stuk kan je je ervaring delen, zo bundelen wij al onze krachten
Geweldige column die mij weer inspiratie geeft mijn scriptie over de Wmo 2015 verder af te schrijven 🙂
Ik moest hard lachen om het inleveren van 1 van de 4 rolls roy’s , het leven is kei hard…
Hmm, het is duidelijk niet alleen in België dat het een en ander misloopt, ook in Nederland kennen ze er wat van… Jammer genoeg… 🙁
Hey Niek,
Van harte met jullie nieuwe huis. Wat een verhaal weer…. tjonge ze moesten zich heeeeeel diep schamen.
(Ok zacht uit gedrukt)
Succes jongen het ga je goed!
Groetjes Rick en Esther Schevers 😉
Ik feliciteer u met dit fantastische stuk en uw nieuwe huis. En ik dank u dat u de zorgkosten weer een beetje heeft gereduceerd.
Nu maar hopen dat er wat meer mensen in de politiek wakker worden.
Niek,
Helder met humor verwoord! Heel misschien – is het een utopie? – dring je door.
De regelgeving is zo verschrikkelijk krom in Nederland.
Alle hulpmiddelen zijn schreeuwend duur, ja echt alles. Alleen omdat het hulpmiddelen zijn.?
Mijn vader zit al jaren in een rolstoel, thuis heeft hij een lift.
Vorig jaar was er iets mis mee. Er kwam een reparateur, maar deze meneer kon hem niet maken.
Degene die dat wel kon was pas volgende week beschikbaar.
M’n ouders doodsbang dat ze misschien wel een nieuwe moesten aanschaffen, moesten een week in spanning zitten.
Het ergste was dat mijn vader geen gebruik kon maken van de lift en dus een ruime week boven moest bivakkeren.
Na vele boze telefoontjes dat het toch echt te zot voor woorden was dat het zo lang moest duren, bleef een antwoord uit.
Na dus 8 dagen kwam de meneer die de lift wel kon repareren, het probleem ? een nieuwe relais ??
De zorg zit zo krom als het maar kan in elkaar. De bazen verdienen er bakken met geld aan.
Beste Mar, wil je dit misschien op de site van KRO de monitor achterlaten onder mijn stuk? Ze verzamelen nu een hoop gegevens om er onderzoek naar te gaan doen
Heel herkenbaar, maar daardoor ook invoelend in Mw Noorland haar reactie… Don’t shoot the messenger… Die mw die wellicht niet erg tactisch was en zeker geen uitblinker in sociale vaardigheden (maar iedereen heeft recht op een baan toch?) Als spreker, kunt u mw wellicht een toepasselijke cursus aanbieden ipv haar publiekelijk te kijk te zetten.
Al 40 jaar speel ik het bureaucratische spel met Welzorg en ja, regelmatig het gevoel om flink uit mijn slof te schieten. Maar wat los je ermee op? Het veroorzaakt slechts irritatie van beide kanten en ik geloof niet dat het iemand van ons ‘voorzieningen-gebruikers’ ooit is gelukt Welzorg op te voeden.
‘Wie goed doet, goed ontmoet’ dáár kom je wél verder mee, heb ik geleerd.
Neemt niet weg dat het een vermoeiende zaak is soms, maar leg de schuld niet alleen bij Welzorg, hierin zijn afspraken gemaakt die zij ook niet altijd in de hand hebben.
Succes en een rustig gemoed, dat doet u en de ander meer dan goed!
Wat herkenbaar. Wie in de politiek heeft nu de mogelijkheden hier iets in te veranderen?? Duurzaamheid menselijkheid kapitaalvernietiging bureaucratie.. allemaal termen die bij de welzorg toch eens uitgelegd moeten worden.
Beste allemaal eigenlijk,
Helaas is dit de gewoonste zaak in zorgland, we, ja ik werk in de zorg, wel een andere tak overigens, zijn allemaal zo gehospitaliseerd, overgereguleerd, doodgegooid met protocollen en regels dat zelf denken lastig is geworden. Binnen onze organisatie zijn we bezig met een mindshift, we leren mensen om weer voor zichzelf te gaan denken. Het klinkt als je het zo op schrijft te zot voor worden. Het is echter super gaaf om dit te mogen doen, cliënten, medewerkers iedereen denkt per locatie mee, waar verspillen we energie en geld, wanneer doen we dingen die we doen omdat het zo schijnt te horen. We gaan ernaar kijken met elkaar om te gaan zorgen dat goed leven voor de client, mooi werk voor de medewerker in combinatie met financiële gezondheid voor de locatie weer de standaard word. Elke dag dat ik dit mag doen is er een, iedere cliënt, medewerker, verwant bij wie ik weer een vlammetje van enthousiasme zie gaan branden, het geloof dat ze initiatief mogen nemen zie groeien en zie dat ze hun schouders rechten omdat ze gehoord worden is er een. Hopelijk besmet deze olievlek heel veel mensen, het kan namelijk echt anders!
Mvg Miena
Dag Miena, wat een mooi bericht. Samen maken wij de zorg beter!
Heel herkenbaar. Ik heb geluk gehad bij mijn verhuizing. Nieuwe gemeente heeft bijna alle voorzieningen zo overgenomen. Wat niet werd overgenomen was een aftandse tillift dus daar was ik niet rouwig om.
De leverancier werkte vrij goed mee en de oude gemeente heeft bewust nooit opdracht gegeven om de voorzieningen op te laten halen.
Veel woongenot in uw nieuwe woning.
En blij te lezen tussen de reacties dat de situatie inmiddels opgelost is.
Vriendelijke groet,
Wanda
Als ik zulke dingen zeg, vragen mijn kinderen of ik weer boos ben op de wereld. Gelukkig weten zij nog niet dat het in Nederland zo is.
Beste mevrouw Noorland,
Er zijn van die momenten dat je als mens moet denken: \’dit slaat helemaal nergens op. Dit is totaal zinloos, bizar en inefficient.\’
Gezond verstand zou hier moeten overwinnen. Het is namelijk volstrekt niet logisch dat een vrij simpele handeling die niet bepaald uniek is, namelijk verhuizen terwijl je WMO-voorzieningen hebt, zou moeten leiden tot zo\’n situatie waarin vooral heel veel tijd en energie verspild wordt, en wellicht zelfs volstrekt functionele hulpmiddelen stof doet vangen.
Allereerst natuurlijk vanuit het menselijk standpunt, de WMO gaat om het ondersteunen van mensen, niet het opwerpen van barrieres. Bureaucratie is niet bedoeld als morele test van doorzettingsvermogen. Het is geen examen hoe goed iemand regeltjes kan lezen, formulieren kan invullen, en procedures kan volgen. Het doel is gewoon dat iemand die niet kan lopen een rolstoel heeft zodat \’ie zich voort kan bewegen. Heel veel ingewikkelder dan dat is het niet. En eerst woont Niek in de ene plaats en dan in de andere, maar het is dezelfde Niek en dezelfde rolstoel.
Laten we die essentie niet uit het oog verliezen.
De tweede vraag is dan, hoe regelen we dat het makkelijkst, snelst en efficientst. Er is geen enkele situatie te bedenken waarin de beschreven omweg ook maar voor /iemand/ efficient is. Niet voor de betrokken gemeentes, niet voor Welzorg, en uiteraard niet voor Niek.
Hoe het wel kan? Dat Welzorg de ontstane situatie herkent, dat gemeentes de onstane situatie erkennen, en begrijpen dat het in ieders belang is om een zinnigere weg te kiezen. Dat kan bijvoorbeeld door in plaats van te bellen met \’we komen de spullen ophalen\’ te zeggen \’we sturen u een brief toe die u even moet ondertekenen, ivm overdracht van de WMO, en dan blijven de zaken gewoon bij u.\’
Mocht dat niet lukken, dan kun je altijd nog overgaan tot inbeslagname, als dat echt de weg is.
Dan ben je volgens mij echt bezig met meedenken met je klanten, je burgers, en kom je pas echt tot /ondersteuning/. Maar het is uiteraard ook een stuk goedkoper dan deze zinloze omwegen.
Soms is een stapje terugdoen en van een afstandje bekijken waar het echt om gaat, een betere weg naar efficientie dan stricte procedures.
Met vriendelijke groet,
Inca
Niek zou jij op facebook in je overige berichten willen kijken.
Er is iemand die jou graag wil helpen.
gr. Karin
Het heet ook “Wet Minimale Ondedsteuning”. Helaas rollen we ook hier regelmatig tegen deze wanhoop aan..
Banden van een rolstoel worden niet meer gerepareerd.. Van een scootmobiel wel? En zeg nou zelf wie zitten daar vaak in…. Wil je gewoon met je hoge dwars laesie wel zoveel mogelijk zelf rollen. Omdat het betervoor je is. Maar ja met een kapotteband naar de fietsmaker gaat dan niet en moet deze nog tijd hebben ook anders ben je aan bed gekluisterd! Om je voor te schamen deze ontwikkelingen..
Geweldig en oprecht beschreven. Een eye opener en een leerschool, hopelijk voor velen, in ieder geval voor mij. Geniet van je nieuwe huis en gezin!
Welzorg is toch NIET zorg!
Keer op keer laten ze steken vallen.
Gewoon alsof ze een trui breien…..
Oeps
Sterke column!!!
Heb helaas hetzelfde meegemaakt toen ik ging verhuizen. Dat was ruim 13 jaar geleden en blijkbaar is die onzin er nog steeds. Totaal overbodig, onmenselijk en geldverspilling.
Dag Ingrid, zou je dit op de site van KRO de monitor achter willen laten. Ze verzamelen nu alle klachten om er een programma van te kunnen maken
Idd, voor dergelijke klachten is bv Radar een goed forum.