Beste doktor,
Ik zal u een plezier doen en u niet bij naam en toenaam noemen, maar het liefst zou ik dat wel doen hopende dat dit blog u bereikt. Want wat er vanochtend is gebeurd maakt mij verschrikkelijk boos. Boos? Nee eigenlijk heel verdrietig. Verdrietig omdat er kennelijk nog zoveel mis is in zorgland en u geen andere mogelijkheid zag mij, ons zo te behandelen deze morgen.
Kim en ik staan op en zeggen eigenlijk zo weinig mogelijk woorden tegen elkaar. Want we weten het beidde, het gaat een spannende ochtend worden. Vandaag horen we of onze tweede poging bij de IVF kliniek gaat lukken of niet. De eitjes groeien namelijk niet hard genoeg en we zijn bang dat we straks slecht nieuws krijgen. De auto in, op na het zoveelste bezoek aan de kliniek in Amsterdam. Kim is moe, moe van alle hormonen die ze zelf haar lichaam in moet spuiten om onze kinderwens tot vervulling te brengen.
Aangekomen in Amsterdam nemen wij plaats in de diep trieste, kille wachtruimte die deze ochtend nog kouder aan doet als normaal.We wachten op de arts die ons vandaag mag vertellen of het gaat lukken of niet. Stilte…stilte die heerst er tussen ons, want buiten dat Kim een heftige periode achter de rug heeft, zitten mijn fertiliteit behandelingen nog vers in mijn geheugen. Waarbij de gezonde man toch op plezierige wijze zijn zwemmers af mag leveren, wordt ik onder de bloedverdunners elke week op een behandel tafel gelegd. Voor mannen met een zwakke maag adviseer ik om niet verder te lezen. Ik wordt gecatheteriseert, dan wordt er een grote zwarte dildo naar binnen gebracht en onder stroom gezet. Dan lig ik hevig spastisch 15 minuten op een tafel om mijn gedeelte van de romantisch daad af te leveren. Vervolgens ben ik 2 dagen moe, van de kaart met een hoop pijn omdat mijn lichaam ook wel snapt dat deze werkwijze niet de meest optimale is.
Met deze wetenschap kom ik bij u vanochtend. Hopend dat u mij kunt vertellen dat deze behandelingen tesamen met die van Kim in ieder geval zin hebben gehad. Hoe haalt u het dan in u hoofd, werkelijk welke zenuwcel in u lichaam haalt het dan in u hoofd om zo koud alsof ik een hypotheek af kom sluiten, de echo te doen te vertellen dat het niet is gelukt, klaar en tot ziens! Er blijkt niets, maar dan ook niets uit u communicatie dat er A enige vorm van empathie is, iets dat u het ook wel jammer vindt en B enige vorm van kennis is van ons dossier. Kim barst in huilen uit, maar dat blijkt voor u de normaalste zaak van de wereld te zijn. U doet een poging om te troostten door te vertellen dat we niet boos op u moeten worden? BOOS? Meent u dat nou echt, hier zitten 2 gebroken mensen door het verschrikkelijke nieuws dat u net verteld. En verteld bijna geïrriteerd dat wij vooral niet boos op u moeten worden, dat het u schuld niet is?
U doet mij pijn dat wil ik u eigenlijk vertellen. Niet door de boodschap, die is gewoon pijnlijk an sich. Maar u doet mij pijn met u communicatie. Het lijkt wel of u compleet bent vergeten waarom u dit werk bent gaan doen. Ik voel mij een nummer, sterker nog ik denk ook werkelijk dat u dat denkt. U bent vanaf moment 1 bezig het gesprek te einde te brengen, kijkend naar de deur, alsof we niet zo moeten zeuren met ons geklaag.
Maar als u 1 blik in ons dossier had gekeken dan had u wel beter geweten. Als u 1 blik had gekeken dan had u gezien dat wij in de afgelopen 2 jaar maar 2 tergplaatsingen hebben gehad. Als u 1 blik had geworpen dan had u gezien dat ik door de meest verschrikkelijke behandelingen heen moet maanden achter elkaar. Als u 1 blik had gekeken had u gezien dat Kim 48 eitjes heeft geproduceerd en daar weken ziek van is geweest. Tegenover u zitten 2 gebroken mensen. Als u 1 blik had gekeken naar de 2 mensen tegenover u had u 1 moment van empathie kunnen tonen, 1 moment van menselijk medeleven. En dat hebt u niet gedaan, u kiest ervoor de andere kant op te kijken en dat vind ik heel verdrietig. Voor mij, maar ook voor u, want ik denk niet dat u op deze manier prettig naar u werk kunt gaan.
Er is nog een hoop werk te doen in zorgland zo merk ik vanochtend helaas weer. Mocht dit verhaal ooit u ogen kruizen dan hoop ik dat u zich herkent. Ik hoop dat u dan de telefoon pakt en ons verhaal nog eens aanhoort, gewoon als mens zonder Dr. Voor u naam. Dat, zou voor ons de wereld betekenen.
Een droevige groet,
Niek
