Beste jonge vader. Als je net als ik een bezoek aan de plaatselijke Prenatal winkel (lees hier) al een dieptepunt vond in je leven, dan heb ik een verrassing voor je: het concentratie consultatiebureau.
Het C-woord
Alles, maar werkelijk alles aan mij jeukt al voordat ik er voor de eerste keer naar binnen rol. De eerste 20 bezoeken met Puck, Fien en Anna is Kim alleen gegaan. Wijselijk zo blijkt. Als Kim het woord; consultatiebureau, bij ons thuis uitspreekt dan spreekt mijn kop zulke boekdelen, nee encyclopedieën, dat ze maar gestopt is om mij mee te vragen.
Deze keer kom ik er echt niet onderuit. Ik moet mee. Kim kan dit ook op een toon zeggen dat elke haar die overeind ging staan bij het C-woord gelijk weer gaat liggen. Het afgelopen bezoek hebben de 3 dames zich zo misdragen dat ze niet meer zonder extra begeleiding naar binnen mogen. Ze krijgen ook nog eens een prik, Kim ziet de bui al hangen. Hiervan wint zelfs mijn allesoverheersende-recalcitrante-ik het niet. Ik moet dus mee.
Geen koffie
Om half 9 wel te verstaan. Nou zijn mijn ochtenden al niet zo goed, gecombineerd met het afbouwen van mijn pijnmedicatie en het vooruitzicht om één uur van mijn welverdiende energie te geven aan het voor mij meest nutteloze instituut ter aard; zie hier een kleine Tsjernobyl in wording. De van den Adel karavaan is op tijd, hetgeen voor een gezin met 4 vrouwen toch altijd weer een uitdaging lijkt te zijn. De kids gaan spelen, ik kaffer Kim even uit voor mijn nutteloze bestaan, Fuck. Geen koffie. Ook dat nog.
Dan gaat de deur open. “Hallo!!!” Roept een vrolijke vrouwenstem. Hetgeen mij nadrukkelijk irriteert omdat het suggereert dat ze mijn kinderen kent. Wat op zich logisch is na 20 bezoeken. Maar, blijf af, rot op het zijn mijn perfecte kinderen. Bemoei je er niet mee. Ga weg! Roept mijn hoofd. Kim en de dame praten gebiologeerd over onze opgroeiende spruiten. Ik zit strategisch aan de andere kant van de kamer chagrijnig voor me uit te kijken. Ze proberen me echt te betrekken. Maar ik weiger elk contact. En dan komt het aller, maar dan ook allerergste zinnetje van 2018.
Ohhhhhh ze past precies in de curve!
In mijn gedachten High-five’n de dames door de kamer en kijken orgastisch alsof dit gegeven zojuist hun hele dag heeft goed gemaakt. Ze maken vreugdedansjes en zuchten diep van opluchting; onze kinderen zijn gelukkig precies zo als alle anderen! Jahoe!!!! Ik zak nog net iets dieper weg in mijn rolstoel.
Puck en Fien vinden het wel prima allemaal. Nieuw speelgoed, dat is veel interessanter. Nog even naar wat plaatjes kijken op de afstandje, lengte opmeten en zie hier: twee maakbare modelkinderen zijn paraat. Gelukkig maar. Die bevestiging had ik echt even nodig van een externe partij. En ja, dat is sarcastisch. In het rapport staat dat Puck het vorige bezoek vaak last had van driftbuien. Of ze dat nog steeds heeft. Ik hoor, nee, voel Kim denken. Nee dat heeft mijn man nu. Zeker als hij hier naar toe moet. Maar ze houdt wijselijk haar mond.
De maakbare wereld
Ongetwijfeld zal het goed zijn voor sommige mensen die niet goed voor hun kinderen zorgen. Ongetwijfeld is de helft van de lezers nu lichtelijk geïrriteerd over mijn blik op dit door de overheid betaalde misselijk stuk communisme. Maar we voeden al 10.000 jaren kinderen op zonder een extern bureau. we leven toch nog steeds?
Natuurlijk heeft mijn geheel ontoepasselijk stuk irritatie niets met dit instituut te maken. Ik zie een wereld waarin de maakbaarheid zo’n hoog tij viert dat als je niet binnen de curve past je afgestoten en gepest wordt. En dan heb ik het over de kleuterschool tot het verzorgingshuis.
Ik zie een wereld waarin we allemaal perfect moeten zijn, het moet kloppen
En dat begint allemaal hier. Of eigenlijk al eerder, omdat we (ook wij) een nekplooi meting laten doen, want stel dat…….Toch ook maar even een NIP-test, want stel dat…….Dan worden ze geboren volgens protocol uiteraard. In één van mijn lezingen kwam het verhaal naar voren van de dame die natuurlijk wilde bevallen maar dat niet mocht van het ziekenhuis omdat ze een verhoogde kans had op een keizersnede. “Maar ik wil zo graag natuurlijk bevallen”, probeerde ze nog. Niks mee te maken……want stel dat…
Dan komen onze kinderen ter aarde en dan gaan we ze nog iets perfecter maken. En dat speelt zich allemaal om 08:30, zonder koffie met veel pijn voor mij af. Het is allemaal de schuld van deze mevrouw besluit ik. Puck en Fien geven geen kik tijdens de prik, volkomen nutteloos dat ik mee moest dus. Als ik hier op hint, hint Kim terug op een echtscheiding. Kappen Niek. We gaan.
Gelukkig hebben we wat nieuws bedacht. De HPV. Alle kinderen van 13 jaar inenten tegen baarmoederhalskanker. Want stel je voor dat…..
Gratis en voor niets de laatste blogs? Inschrijven maar.
Ha Niek,
Joep leeft ook mee, zijn haren staan ook overeind 🙂
Tot snel!
Jochem
Ik noemde het altijd het ‘consternatiebureau’, hopeloos hoe ze daar jonge ouders op de kast kunnen jagen.
Bedankt Niek,
Herkenbaar ik was dus niet de enige. Voor mij al een tijdje geleden..
Kinderen van 20 en 24 jaar. Toen ook al dat curve verhaal. Ikmkreeg er heel veel jeuk van dat verhaal. Maar alles is betrekkelijk. Mijn dochter Iris van 20 jaar is net terug uit Kenia en daar in een ziekenhuis gewerkt, als verpleegkundige. Maar hoe ze daar om gaan met gezondheid en kinderen dat wil je ook niet. Dat is bijna mensonterend. Maar wij draaien hier wel een beetje door in Nl, is ook mijn ervaring van toen??
Succes.
Bedankt Niek,
Herkenbaar, ik was dus niet de enige. Voor mij al een tijdje geleden..
Kinderen van 20 en 24 jaar. Toen ook al dat curve verhaal. Ik kreeg er heel veel jeuk van dat verhaal. Maar alles is betrekkelijk. Mijn dochter Iris van 20 jaar is net terug uit Kenia en daar in een ziekenhuis gewerkt, als verpleegkundige. Maar hoe ze daar om gaan met gezondheid en kinderen dat wil je ook niet. Dat is bijna mensonterend. Maar wij draaien hier wel een beetje door in Nl, is ook mijn ervaring van toen??
Succes.
Hoi Niek,
Heerlijk! Ik heb er ook altijd zo over gedacht. Mocht ik het allemaal over kunnen doen dan ging ik er nooit meer heen.
Maar dat hardop zeggen leidt in de meeste gevallen tot meewarrige blikken…
Groet Carolienne.
Hoi Niek,
Dat is lang geleden dat we elkaar hebben gezien of gesproken. We hebben de groepsfoto in Mexico met ook jij erop nog steeds in de kamer staan.
Maar deze blog is ook voor mij zeer herkenbaar. Als eerst was ik een van de eerste vaders die op het spreekuur kwam en te tweede niet van plan om mij van alles te laten aanpraten. Daar moesten ze toch even aan wennen. Wij hadden zelf al oplossingen en anders konden we het aan oma vragen.
Groeten Wilfred
Dag Wilfred,
Long time no see:) leuk om wat van je te horen en dat je nog wat herkenbaarheid vind in mijn blogs. Al het goede voor de familie!
Hi Niek,
Tot dat de jongste 5 weken was, was het voor mij ook het consternatie bureau en herken ik jouw verhaal….. maar toen….. 4 keer weg gestuurd bij de vervangend huisarts met een wegvallende kind waar we niks in kregen…. kom ik bij de arts van het consultatie bureau en leg uit dat ik sinds haar geboorte er amper wat in krijg en dat ze weg valt. Na een kort onderzoek heeft ze de vervangend huisarts gebeld en het ziekenhuis met de opmerking dat als we nog 1 week door moesten ze een dood op hun geweten zouden hebben.
Met spoed naar het ziekenhuis met de eindelijk ontvangen verwijzing.
Andere voeding met de opmerking bellen als het niet wil. Dagen later een kind met anafalactisch gedrag afgegeven. Daarna een mallemolen in. En om de 5 dagen belde de cb arts om te horen of ze nog wat kon doen…..
Dus na die ervaring…. dankbaarheid…. dat hou ik me nu iedere keer voor…. zodra de ergernis om muizenissen opkomt…. denk ik zen……. je hebt dit doordat ze nog leeft….. ?