“Ik denk een spina, licht spastisch en hand problematiek”
“Ik denk MS met NAH” zegt Kim. “Kijk nou hoe ze zit. Of een partiële tetraplegie, die ze pas op latere leeftijd heeft gekregen. Kijk maar naar haar rug en wat zit ze slecht! Dat is trouwens niet haar man maar haar mantelzorger” vul ik aan, hij loopt achter haar, niet naast haar.
Kim en ik hebben het prima naar ons zin. We hebben vakantie en we strijken op het eerste beste trendy terrasje neer hier in het Gooi. Het is een mooie zomers tafereel. Grote zonnebrillen, korte rokjes en de flinke spierbundels lijken allemaal Hollands next topmodel te willen winnen vandaag. Waar alle andere gasten om zich heen kijken op zoek naar A, een bedpartner of B, iemand om belachelijk te maken, hebben Kim en ik onze eigen ‘ff kijken’ methode ontwikkeld. Wij spotten handicaps, hetgeen waarschijnlijk compleet onethisch en lichtelijk gestoord is, maar wij vermaken ons prima. Gewoon lekker kijken en raden wat anderen mankeren. Heerlijk.
Plots stopt er een dikke aangepaste mustang voor onze Neus. “Dat is een letselschade’tje of een hele kleine piemel,” gok ik als eerste. Ik weet trouwens niet wat de grootste handicap is… Naast ons zitten 3 zakenmannen van de snuifas, druk te overleggen over Excel management. Deze krijgen het handicap: hopeloos triest en niet meer te redden van mij. De horeca dame, loopt een beetje mank. X benen, overpronatie en het is uit met haar vriend? Kijk maar naar haar wallen en doorgelopen mascara.
Ik ben altijd wel benieuwd wat mensen nou bij ons gokken als ze ons langs zijn lopen/rollen. Mooie, lieve, Hollandse blondine in de bloei van haar leven gaat met ietwat te dikke slome dertiger, wellicht een down syndroom, die wel rijk zal zijn. Of sexy hippe rolstoeler gaat met zijn verpleegster die het met al haar patiënten doet, arme meid. Beidde opties liggen trouwen niet heel ver van de waarheid af realiseer ik mij. Het maakt mij ook eigenlijk helemaal niets meer uit. Sterker nog, Kim attendeert mij nog wel eens op het feit dat als ik met een pasgeboren tweeling, hulphond, handbike en rolstoeler door de stad pareer, menig kermis jaloers zou zijn op de klandizie. Ik zie het altijd maar als een compliment, kennelijk ben ik of zijn wij het waard om naar te staren, das toch hartstikke mooi!
Ik kijk vandaag dus even lekker terug, omdat je het waard bent. Wat een mooie compliment eigenlijk:)
