Groene bandjes

“Niek, wat heb je eigenlijk aan je pols?” Met trots houd ik mijn Handbikebattle bandje omhoog tijdens een zakelijk overleg vandaag. Ze zijn uit nood geboren, leg ik uit, omdat wij hebben teveel eters in het hotel hadden. Nu blijkt, dat dit all-inclusive bandje met toegang tot het onbeperkte buffet plaats heeft gemaakt voor trots. Trots dat ik erbij was. Om dit te snappen, moet je erbij zijn geweest.

Als opper-gastheer van het hotel, was het aan mij de schone taak om de 200 exclusieve genodigden in hotel, met een groen bandje te vereren. Tijdens het uitdelen zegt één van de deelnemers: “doe maar om mijn rechterarm, met links toucheer ik”. Je moet erbij zijn geweest om te snappen. “Kijk, daar rijden weer 25 potentiële urineweg infecties” hoor ik één van de sponsoren roepen. We lachen. Ik het aller harst. “Wie heeft er nog een uritip maatje 36?” Hoor ik in de gang. Ik houd mijn mond dicht en verlaat stilletjes de ruimte, niet willen toegeven dat ik enkel in het bezit ben van maatje 12. Ik wil roepen dat hij die extra kilo’s ook de berg op moet slepen, maar ik ben al stiekem weggerold. Wederom, je moet erbij zijn geweest. Maar nu val ik in herhaling.

Ik spreek de handbikers de avond van te voren toe.

Wij hebben allemaal een keus gemaakt. Dat was geen makkelijke. Wij hebben ervoor gekozen om een jaar lang af te zien. Een doel na te streven dat groter is dan jezelf. Een doel dat elke dag pijn gaat doen. Een doel waarvan ik zeker weet dat je er 10 keer spijt van heb op die klote berg… Toch ga je door. Aankomend op het stuwmeer, ben je al kapot en toch ga je door! De 15% in de laatste bochten dwingen je ertoe om te stoppen en toch ga je door! Je pushed jezelf harder dan je ooit gedaan hebt. Toch ga je door!

Rust. Ik kijk de zaal in. Een goede 200 kopjes zittend en staan kijken mij aan.

Het zijn juist deze keuzes die bepalen wie je bent. Hier. Nu. Vandaag. Het zijn deze keuzes, op dit soort momenten, die er de rest van je leven voor zorgen dat je letterlijk bergen kan bedwingen. Hier ga je de rest van je leven profijt van hebben. Dat heeft alles en helemaal niets met sport te maken.

Het is stil in de zaal. Alsof wij allemaal even beseffen dat wij echt iets heel bijzonders gaan doen. Samen met onze groene bandjes. We zegevieren. En hoe. Alle 100 bikers komen boven. We vieren feest.

Tijdens de avond rukt een therapeut bruut de onderbeen prothese van één van de deelnemers eraf. Ze begint er in een quasi aangeschoten bui luchtgitaar mee te spelen tot vermaak van alle omstanders. Alle voetjes van de vloer nam ze wel heel letterlijk, iedereen lacht. De deelnemer het harst.

Maar goed, om dit te begrijpen moet je erbij zijn geweest.