Gewoon even dankbaar zijn

Het is stil in huis. Het is zaterdag avond half 8 en Puck en Josefien liggen er net in. Ik ben op.

Het is mijn eerste 4 daagse ‘alleen’ met de twins. Kim is lekker een lang weekend met haar moeder in Valencia. Meer dan verdiend overigens. Het huishouden runnen, boodschappen doen, 90% van alles wat Puck & Josefien doen, wassen, auto’s in en uit ruimen, de kinderopvang taxi spelen en dan thuis komen en koken, 3 dagen werken en nog veel meer. Oja, ze is ook nog vijf maanden zwanger en je man ligt lekker een week in het ziekenhuis…

Hulde dus. Sterker nog ik denk eraan om alvast een standbeeld voor haar te kopen en voor het gemeentehuis in Blaricum te zetten. Of op de dam in Amsterdam, daar ben ik nog niet uit.

Ik heb daarentegen de ultieme kans om wat meer te knuffelen en te spelen met Puck & Josefien. Maar in de avond kruip ik ons bed in en neemt de leegte van het bed mij mee in een rare droevige maar zeer dankbare bui. Dit is het gedeelte van een Amerikaanse speelfilm waarbij de hoofdrolspeler hard treurt (in de regen het liefst) om het verlies van zijn vrouw terwijl hij dankbaar is om alles wat ze heeft gegeven. Een dergelijk moment heb ik dus, ik vind mijzelf dan ook echt even zielig.

Maar overdreven of niet, het feit is dat de linkerkant leeg is. En of ik nou in hotels slaap of thuis, juist die leegte herinnert mij aan de liefde en geluk in mijn leven. Ik besef dat ik niet gemaakt ben om alleen te slapen of hoe mijn leven anders had kunnen lopen als ik Kim niet tegen was gekomen. En ja , ik weet dat ik over een paar uurtjes, als de terrible twins tien keer wakker worden in de nacht, (het liefst om beurten) ik deze gedachte vervloek. Dan is alleen slapen ineens heel aantrekkelijk. Maar niet nu. Alleen slapen vind ik alleen leuk omdat ik weet dat Kim er over 2 nachten weer naast ligt. Dankbaar, zo voelt het nu.

Ik heb dit soort gedachten en momenten nu even nodig. Voor de goede orde, het gaat nog niet zo goed met mij. Ik ben weer thuis, het beestje is dood, maar de spasmes en de pijn zijn gebleven. Ik sleur mijzelf elke ochtend het bed uit en als dat eenmaal lukt, dan heb ik een prima dag. Lang leve morfine. Vanochtend had ik de mazzel om om zes uur in mijn onderbroek uit mijn bed te moeten omdat Fien de nacht wel lang genoeg vond. Mamaaaaaaa!!!!! Krijst het uit de kamer. Bij binnenkomst van papa is de teleurstelling zichtbaar af te lezen van de gezichtjes. Ik zie ze denken: “O fuck, het is papa”. En waar Fien zich nog wel over deze enorme domper heen kan zetten, zet Puck het op het brullen. En niet een beetje. Knuffels, boeken en luiers vliegen door de kamer, echt een kind van mij. Fien kijkt van een afstandje naar haar zusje en besluit dat het tijd is om een kusje te geven. Dat helpt. Papa krijgt vervolgens ook twee kusjes, de wereld is weer gered van een ondergang.

Ik kijk naar Puck en schiet in de lach. De fonkelblauwe ogen, de drift, de glimlach door de tranen heen, maar voornamelijk het grote hoofd doen mij beseffen dat het echt mijn dochter is. Dat is in deze tijd met ICSI kinderen nog wel fijn om te weten.

En de pijn? Die ben ik allang vergeten.