Afgelopen zaterdag was het dan zo ver; spreken op de schakeldag van de DON. Ik word altijd een beetje zenuwachtig als ik al die geleerden, professors en andere belangrijke mensen op de sprekerslijst zie staan. Dit werd dan ook nog eens versterkt door het feit dat ik voor het eerst voor een groep dwarsleten mocht spreken. Vinden ze mij dan geen aansteller? Of juist een Mr. positiefo? Spreekt mijn verhaal wel aan en kunnen ze mijn grapjes wel waarderen? Dit alles gonst gelukkig nog altijd door mij heen voordat ik ergens een podium betreed.
‘Spreken doe je met een erg grote eigenwaarde en een laag zelfvertrouwen’
is mij door een van mijn coaches geleerd. Oftewel, ik heb echt wel vertrouwen in wie ik ben en waarom ik dit nou graag wil zeggen (eigenwaarde) . Ik wordt alleen nog wel altijd zenuwachtig om mij kwetsbaar op te stellen op voor een groot publiek. (zelfvertrouwen). Ik geloof er in dat dit mij altijd scherp houd, zodat je altijd probeert een goede speech op te voeren.
Geluk zit niet in je benen
Geluk zit niet in je benen is mijn thema voor deze dag. Ik geloof er namelijk in dat geluk een keuze is. Ik geloof er in dat ondanks alles wat er is gebeurd geluk nog steeds mogelijk is. En dat gebeurd gelukkig elke dag. Of ik nu wakker mag worden naast de mooiste vrouw van de wereld, buiten kan wandelen met de hond, de eerste zonnestralen mag vangen of kan genieten van alle liefde om mij heen. Geluk is overal als je maar weet waar je moet zoeken toch?
“Maar als geluk een keus is, is ongeluk dat dan ook”? vroeg ik de zaal. Toen gingen er al iets minder handen omhoog. Ik geloof dat wel. Ik geloof dat ongeluk ook een keus is en dat betekend dat ik ergens in mijn leven ook gekozen heb voor mijn dwarslaesie. En dat voelt goed, het voelt goed omdat dat betekend dat ik alles in mijn eigen hand heb. Ik kan mij nog herinneren wakker te worden op de IC en toen al, dan wel in beperkte mate, mij gelukkig te prijzen dat ik er A, nog was. En B, alle liefde van mijn familie en vrienden om mij heen kon voelen. Snel daarna wer d de titel van dit stuk dan ook geboren.
Is het dan toch een keuze?
Elke dag sta ik weer voor de keus dat ik sjagarijnig in de file ga staan, net als die duizenden mensen om mij heen, of de keus dat ik geniet dat ik uberhaubt nog auto kan rijden. Ik kan geirriteerd raken dat ik niet bij het bovenste schap kan in de supermarkt, of genieten als ik de de mooiste dame vraag of zij het alsjeblieft voor mij wilt pakken. Ik kan moedeloos worden als ik erge pijnen heb, of er blij mee zijn omdat pijn mij altijd in het hier en nu houd. Ik kan boos worden omdat mijn spasmes heen en weer schoppen of er dankbaar voor zijn, omdat het spierbeweging en doorbloeding geeft.
Het glas is half leeg of half …..?
Na mijn presentatie kwam er een vraag uit de zaal of ik, werkzaam als ervaringsdeskundige te Utrecht, wel genoeg ervaring had om daar te mogen werken. Er zijn immers mensen die mijn relatief korte 3 jaar ruimschoots overtreffen. Ik had daar eigenlijk geen pasklaar antwoord op klaar maar eenmaal thuis bleef het knagen tot de oplossing kwam. Het zit hem in het woord; ervaring – deskundig. Ik denk dat vele jaren dwarslaesie je vele jaren ervaring bied. Maar geeft het je daarmee ook persé deskundingheid? Kookt een oudere kok altijd beter dan een jonge? Ik denk het niet, de meeste sterren chefs zijn relatief jong in nederland. Is een oudere IT-consultant altijd beter dan een jonge. Ik denk het eigenlijk niet, gezien het feit dat de ontwikkeling hiervan zo hard gaat. Wijsheid komt met de jaren dat geloof ik direct, deskundigheid niet persé denk ik.
