Okay. Het is niet alsof wij niet gewaarschuwd zijn. “Zou je dat nu echt wel doen?” en “weet je wel wat je je op de hals haalt met drie kinderen onder de drie?” tot “jullie liever dan ik!” Maar word het nu een droom of een nachtmerrie?
Maar Kim en ik waren het er al lang over eens. Wij gaan kamperen met onze net gekochte megatent, een goed matras en een overdadige portie zelfvertrouwen. Op camping de Paal wel te verstaan, zelf benoemt tot de meest kindvriendelijke camping van Nederland. Een goed plan dat hebben we niet, maar zin, des te meer.
Wegdromen
Voorzichtig droom ik weg over mijn jeugd, waarin mijn ouders zich hele dagen voor de tent vermaakten met een goed boek. De geur van verse koffie dringt zich mijn slaapcabine binnen en ik word wakker in de wondere wereld van het buitenleven, waarin ik elke dag nieuwe avonturen beleef met mijn vriendjes. Het eten kwam gek genoeg vanzelf op tafel, de boodschappen verschenen ook automatisch in de tent en poepluiers, opruimen en schoonmaken was gewoon nooit nodig. Zo gaan wij het ook doen, heerlijk ontspannen en af en toe met de kids iets leuks doen.
En zo vertrekt de van den Adel karavaan, met een spruit van drie maanden, een tweeling van 2,5, een rolstoel, een sterke vrouw en een volgepakte A-team bus richting Bergeijk. Het opzetten van deze 40m2 grote tent was net iets meer dan de 30 minuten die de verkopers aan ons beloofde, hetgeen ruimschoots gecompenseerd werd doordat alle mannen op de camping na een 1,5 uur ploeteren kwamen helpen. Kim gooit dit gegeven op haar vrouwelijk charmes, ik gun de rolstoel het voordeel van de twijfel. Welke zelf respecterende mannelijk camping-ganger laat immers een invalide en een vrouw alleen deze marteling ondergaan?
Oja, had ik al verteld dat het regende?
Dus, ja natuurlijk waren alle waarschuwingen terecht. Puck en Josefien schreeuwen en huilen de hele camping bij elkaar, campinglife is toch iets ingewikkelder in een rolstoel en de eerste koude en daardoor niet slapende nachten, pasten helemaal niet in ons denkbeeld. Maar dan…
Koffie lost alles op
Het eerste kopje koffie. Na een gebroken nacht besluit ik de dag goed te beginnen. Ik trek mijn oude korte broek aan, geen schoenen (belangrijk) en een oud shirt. De kookkist, nog gemaakt door mijn opa, staat voor mij. Blindelings, alsof ik nooit anders heb gedaan, weet ik de knoppen, de kopjes, de koffiefilters en de koffiepot te vinden, hetgeen niet heel gek is want alles staat nog op dezelfde plaats als 25 jaar geleden. De ketel fluit zacht en met uiterste zorg en toewijding zet ik in 25 minuten mijn eerste kopje koffie. Kijk, zo moet het zijn. De zon droogt de dauw van het katoenen doek en langzaam ontwaakt ons veldje uit de nacht, dat slechts een onderbreking was van een eeuwigdurend speelkwartier van alle kinderen op de camping.
Tijdens deze 25 minuten is het laatste half jaar al van mijn schouders gegleden. Werk, speeches en trainingen spelen al geen rol meer in mijn grijze massa, het genieten kan beginnen. Het genieten word enigszins onderbroken door ons luiermanagement, maar verder begint het plaatje toch te kloppen.
Deze wellicht enigszins gearomatiseerde versie van onze start word versterkt door de geniale, ik herhaal geniale uitvinding die men camping de Paal noemt. Het lukt gewoonweg niet om mijn gastvrijheid bril af te zetten. Het klopt namelijk gewoon. Wat klopt? Nou bijna alles…
Word vervolgd…..
Herinnering aan 35 jaar geleden voor het eerst kamperen in \Denemarken met een regenbui van 5 dagen. Modder zand nat en koud. Daarna volle goede moed vouwwagen gehad, ideaal voor inkomen slaapgedeelte en later stormtent met versterkte bovenbuis. Kamperen is heerlijk en soms was het kreperen.