Gemakkelijk maakt niet gelukkig, is een zin des van den Adels. Dat onze allerlaatste ixi-poging, na 3 jaar proberen, pas baby’s produceerde vond ik dan ook logisch. Een tweeling, das namelijk lekker moeilijk. Dat daar een vrachtschip aan hormonen, elektrode-tarzans en bloedverdunners aan te pas mochten komen, was ook wel te verwachten. Vanzelfsprekend gaat een geboorte dan ook lekker moeilijk, kreeg Kim toch een snede van de keizer en kwamen wij allebei thuis met een buikgriep. Immers, waarom makkelijk als het ook moeilijk kan.
Sinds 1 week is alle poep weer goed. Althans, die van mij dan, die van de baby’s lijkt nergens op. Zwart, dan geel, nu weer groen. Puck lijkt op mij en Josefien op Kim volgens onze kraamhulp Tanja. Das handig zou je zeggen, je kan ze dan immers uit elkaar halen. Mijn dagelijkse vergissing hierin, ontlokt afkeurende blikken van Kim. Dat doe je immers niet, je ziet het verschil toch lijkt ze te willen zeggen.
Puck schreeuwt het hardst als ze honger heeft, dat klopt dan wel weer met mij. Ik schreeuw alleen gewoon altijd, ook als ik geen honger heb. Ze heeft ook een enorm hoofd dat was dan een hele geruststelling. Josefien is klein, zacht maar ongelooflijk eigenwijs. Dat klopt dan wel weer met Kim
Ik ben gelukkig. Gewoon simpel gelukkig. Ik heb eigenlijk nooit geweten dat ik baby’s zo leuk vind. De dagelijkse flesjes beschouw ik als ultieme meditatie. Gewoon even stilstaan en drinken, zo makkelijke is het. Ik maak het goed. Ik krijg grijze haren, zing liedjes en knuffel me rot. Als volleerde papa gooi ik Puck over mijn schouder om een boertje te laten bij de boerkoning. Zo ben ik inmiddels bestempeld thuis.
Terwijl de rest van de wereld zich druk schijnt te maken om de ABN-AMRO, oorlog en IS, kom ik in een huis wat meer is dan het was.
Was is het nu toch ongelooflijk makkelijk om gelukkig te zijn…
