Skip to main content

Het is 7 uur, mam heeft net 2 uur in de keuken lopen zwoegen op een van haar Jamie’s culinaire hoogstandjes. De tafel is gedekt, witte wijn erop en eten maar. “LEO!!!” hoor ik op de gang, mam schreeuwt naar boven om mijn vader, die altijd op de gekste momenten administratie achter de computer doet, te roepen voor het eten; “ETEN!”! De kreet veranderd nooit, de tonatie idem, dit gaat al sinds mensen heugenis zo. Ik zit beneden aan tafel met mam, maar geen paps die zit namelijk nog boven te typen. Want met de tijd heeft hij geleerd dat mijn moeder altijd 2 keer roept, pas bij de 2de keer is het menis, als je dan niet komt, is er heibel in de tent. “LEO!!, ik vertelde toch dat we gingen eten.” Pompidompidom, paps draaft in zijn jeugdige drafje de trap af en komt even charmant als altijd de keuken binnen. Met zijn glimlach probeert hij zijn te laat komen te verdoezelen, echter ook hij realiseert zich dat dit niet lukt bij mam. Vervolgens heeft hij dan altijd een smoesje en mama maakt die dan vervolgens humoristisch belachelijk. Pas na dit ritueel beginnen we met eten. Tijdens het eten complimenteren we mijn moeder veelvuldig met haar kookkunsten. Alsof we doodsbang zijn dat ze ooit ophoud met dit staaltje vernuft als we niet genoeg complimentjes geven. Nog tijdens het eten start mijn vader dan al met opruimen van de tafel, werkelijk waar elke avond weer. Elke avond benadrukt mijn moeder dan heel sterk verbaal en non-verbaal dat ze hier niet van gediend is, kan die dan niet even wachten. Mijn vader in al zijn mannelijkheid is zich van geen kwaad bewust, hij ordend toch de keuken, opgeruimd staat netjes. Het sociale ritueel is nu echter al verbroken, mijn moeder gaat teleurgesteld zitten en lijkt elke keer de moed bijna op te geven, wij kinders lachen op de achtergrond en stoken regelmatig dit theatrale vuurtje op. Op vrijdag komt papa altijd als laatste thuis, wij zitten dan als kleine kinderen allemaal al aan tafel. Wederom charmant, van wie heb ik dat toch, stormt hij de kamer binnen met een groot bos bloemen. Mijn moeder acteert verast, wat bloemen voor mij? Alsof ze na 30 jaar huwelijk nog niet door heeft dat die elke vrijdag bloemen mee brengt. Mama krijgt de eerste kus, dan pas wij.

Mooie vaste patronen zijn dit, elk weekend verlof weer, ik bevind me nu weer voor de 2de keer na de operatie in Zevenaar en kan elke keer weer genieten van dezelfde rituelen. Maar als ik goed kijk, kom ik ze eigenlijk overal wel tegen. Ik ben op de Hoogstraat begonnen mijn toetje eerst op te eten in plaats van mijn hoofdgerecht. Hevig ontstelt zitten mijn tafelgenoten toe te kijken na deze afgrijselijk gebeurtenis. Want hoe haal je het in je hoofd om je toetje eerder op eten dan je hoofdgerecht, hoor ik men denken. Gewoon, om mijn gedachten patroon weer eens te verbreken. Ik doe zoveel dingen omdat het maar gewoon is of omdat ik ze zo aangeleerd heb. Volgende keer ga ik zonder bestek mijn maaltijd na binnen harken, of ik ga naakt in mijn rolstoel naar beneden want waarom hebben we kleren aan, zegt deze geboren naturist, het is tenslotte altijd 30 graden binnen in de Hoogstraat. Ik ga mijn pillen met bier innemen, overdag slapen en de nacht doorhalen, een rolstoel met vierkante wielen maken en slapen in mijn zwembroek. Ik wil de muziek keihard op de afdeling aanzetten, roken op mijn kamer en de doktor bij zijn voornaam aanspreken. Dit wordt een interessante week. Mijn dwarslaesie doet me dit soort dingen wel eens afvragen, alsof ik opnieuw geboren wordt maar ditmaal heb ik de kans om actief de dingen te leren hoe ik ze wil. Door die vaste patronen te doorbreken dwingt het me na te denken waarom ik dingen doe…Mmmmm, interessant toch? Ik neem dan ook voor elke week iets anders dan anders te gaan doen, eens kijken wat er uit komt!

Zo ben ik illegaal, zonder doctors overleg gestopt met de morfine, niet verder vertellen maar ik werd er krankjorum van, nu weer enigszins nuchter kan ik mij ten volle dan ook weer richten tot u mijn lieve lezer. Volgende keer meer over onze nieuwe woning, sponsoren gezocht voor de aangepaste auto, hoe versier ik mijn therapeut? En nog veel meer!

Een hele dikke knuffel

Niek

Weet je waar ik nu vrolijk van word? Druk op mij!

18 Comments

  • Ilona schreef:

    Wát een giller weer, en die paps van jou! Hij heeft dat charmante vast van jou! Super stukje snuitje! Dikke knuffel weer.

  • Ronald schreef:

    Respect kerel! Kijk vol verwachting uit naar je volgende verhaal!
    Vooral “hoe jij je therapeut gaat versieren” want dat kan
    Mij ook nog van pas komen….. 😉
    Tot later, hou je taai!

  • marion schreef:

    Wat een geweldig verhaal Niek, herkenbaar voor vele. In de hoogstraat , Verhospitatiseerd, nee gewoon ze wakker houden daar, maar dat lukt jou wel hoor !

    En over de bloemen elke week, dat verdiend ze echt .
    knuffel Marion.

  • Theo schreef:

    Hey Niek. Wat een mooie story’s! Je gaat zo snel dat het voor een “gezond” mens al bijna niet meer te volgen is. Zo zit je nog in het AMC, vervolgens weer op de Hoogstraat en dan ben je alweer voor de tweede keer thuis bij je familie. Ehhh laat je wel even tijdig weten als alles weer goed is zodat we daar even aan kunnen wennen voordat je hier weer voorbij kart. Liefs

  • BEN schreef:

    Jouw paps en mams zijn echt de bom!

  • Jeroen schreef:

    Geniaal weblog broerlief. Heb tranen in mijn ogen van het lachen. Zo herkenbaar en geweldig die tradities die paps en mams overeind houden.

  • Anja schreef:

    Hahaaaaaaaa sinds tijden niet meer zo gelachen, zie het helemaal voor me…..sorry hoor trea en leo… ik stik er bijna in
    sjonge lig nog in een stuip
    dank je niek…

  • Chris schreef:

    ha Niek!

    Mooi blog!

    Kwam nog mooi filmpje tegen.. Het resultaat van even iets anders doen dan anders op het vliegveld.

    http://www.youtube.com/watch?v=NB3NPNM4xgo&feature=player_embedded

    Cya!

  • een fan schreef:

    Hoi Niek,

    Vorige keer had ik tranen van verdriet om je verhaal, nu heb ik tranen van het lachen. Wat ben je een geweldige verteller en een geweldig sterke kerel. Kijk uit naar je volgende “versier” verhaal ha…ha… moet nog steeds lachen.
    En gewoon weer een dikke knuffel.

  • Daantje schreef:

    Wanneer ga je beginnen aan het schrijven van je eerste boek?? Tot vrijdag lief, X

  • Kyra schreef:

    Hahaha fantastisch opgeschreven hahaha zelf wie ze niet kent, kan het zich nog voorstellen. Hahahaha betrap mezelf er regelmatig op dat het bij mij ook klaar is bij de tweede keer roepen hahaha dan heeft Ton nog mazzel als hij uberhaupt eten krijgt.

    Heerlijk..bij paps en mams, waar dit tafereel altijd hetzelfde blijft. Genieten elke keer weer 🙂

    xxx

  • Iemand die aan je denkt. schreef:

    Hallo Niek,

    Geweldig hoe je de hele gewone dagelijkse dingen beschrijft.

    Ik bewonder jou
    om wie je bent,
    over hoe ik jou ken.

    Ik waardeer jou
    om hoe je in het leven staat
    hoe je er steeds weer voor gaat.

    Ga zo door,
    Je bent een jongen om van te houden
    en van te leren

    Dikke knuffel van ”iemand die aan je denkt”.

  • Henri van der Land schreef:

    Bijna saai om te zeggen maar ook ik vind het een geweldig hilarish gebeuren bij jullie thuis. Goed blijven opletten, Niek, want er zijn vast meer van dit soort fantastische patronen en ik wil ze graag allemaal horen. Overigens, ik kijk nu al uit om weer eens te mogen genieten van Trea’s overheerlijke gerechten en Leo’s warme glimlach. Hopen dat jij er nog lang van mag genieten!

  • Stille volger schreef:

    Wat een herkenbaarheid, volgens mij gaat het bij ons thuis ook zo…….

  • Niek schreef:

    Nieko,

    Briljante blog! Proberen hier hetzelfde te doen, dingen eens anders dan anders bekijken..

    Binnenkort weer skypen?

  • Rins schreef:

    Nieko, zou voor de vierkante wielen gaan, dan groeien je biceps nog harden dan ze nu al doen!
    Haha, mooi verhaal en mooi voornemen! Want waarom zouden we allemaal altijd toch alles volgens het zelfde riedeltje willen doen??
    We gaan zo weer een lekker argentijns wijntje op je toasten kanjer!
    Fijn om te horen dat je de morfine de baas bent!
    Dikke kus Rins

  • Arnold Jubels schreef:

    Ik hoor Anja hier nog lachen.
    Elk huisje heeft zijn kruisje.
    Heb je een leuke therapeute?
    Gr Arnold

  • De Therapeut schreef:

    Niek!
    Eerst graag de pillen innemen met bier zodat je nog beter de rolstoel met vierkante wielen kan trotseren en hiermee naakt naar het zwembad kan rijden, dan midden in de nacht roken op de kamer samen met Floris en Catja onder genot van een schreeuwende Billy Idol in de CD speler om vervolgens De Therapeut versieren door samen in bed te liggen gecoverd door jou zwembroek en haar bikini…