eerst mijn toetje…

Het is 7 uur, mam heeft net 2 uur in de keuken lopen zwoegen op een van haar Jamie’s culinaire hoogstandjes. De tafel is gedekt, witte wijn erop en eten maar. “LEO!!!” hoor ik op de gang, mam schreeuwt naar boven om mijn vader, die altijd op de gekste momenten administratie achter de computer doet, te roepen voor het eten; “ETEN!”! De kreet veranderd nooit, de tonatie idem, dit gaat al sinds mensen heugenis zo. Ik zit beneden aan tafel met mam, maar geen paps die zit namelijk nog boven te typen. Want met de tijd heeft hij geleerd dat mijn moeder altijd 2 keer roept, pas bij de 2de keer is het menis, als je dan niet komt, is er heibel in de tent. “LEO!!, ik vertelde toch dat we gingen eten.” Pompidompidom, paps draaft in zijn jeugdige drafje de trap af en komt even charmant als altijd de keuken binnen. Met zijn glimlach probeert hij zijn te laat komen te verdoezelen, echter ook hij realiseert zich dat dit niet lukt bij mam. Vervolgens heeft hij dan altijd een smoesje en mama maakt die dan vervolgens humoristisch belachelijk. Pas na dit ritueel beginnen we met eten. Tijdens het eten complimenteren we mijn moeder veelvuldig met haar kookkunsten. Alsof we doodsbang zijn dat ze ooit ophoud met dit staaltje vernuft als we niet genoeg complimentjes geven. Nog tijdens het eten start mijn vader dan al met opruimen van de tafel, werkelijk waar elke avond weer. Elke avond benadrukt mijn moeder dan heel sterk verbaal en non-verbaal dat ze hier niet van gediend is, kan die dan niet even wachten. Mijn vader in al zijn mannelijkheid is zich van geen kwaad bewust, hij ordend toch de keuken, opgeruimd staat netjes. Het sociale ritueel is nu echter al verbroken, mijn moeder gaat teleurgesteld zitten en lijkt elke keer de moed bijna op te geven, wij kinders lachen op de achtergrond en stoken regelmatig dit theatrale vuurtje op. Op vrijdag komt papa altijd als laatste thuis, wij zitten dan als kleine kinderen allemaal al aan tafel. Wederom charmant, van wie heb ik dat toch, stormt hij de kamer binnen met een groot bos bloemen. Mijn moeder acteert verast, wat bloemen voor mij? Alsof ze na 30 jaar huwelijk nog niet door heeft dat die elke vrijdag bloemen mee brengt. Mama krijgt de eerste kus, dan pas wij.

Mooie vaste patronen zijn dit, elk weekend verlof weer, ik bevind me nu weer voor de 2de keer na de operatie in Zevenaar en kan elke keer weer genieten van dezelfde rituelen. Maar als ik goed kijk, kom ik ze eigenlijk overal wel tegen. Ik ben op de Hoogstraat begonnen mijn toetje eerst op te eten in plaats van mijn hoofdgerecht. Hevig ontstelt zitten mijn tafelgenoten toe te kijken na deze afgrijselijk gebeurtenis. Want hoe haal je het in je hoofd om je toetje eerder op eten dan je hoofdgerecht, hoor ik men denken. Gewoon, om mijn gedachten patroon weer eens te verbreken. Ik doe zoveel dingen omdat het maar gewoon is of omdat ik ze zo aangeleerd heb. Volgende keer ga ik zonder bestek mijn maaltijd na binnen harken, of ik ga naakt in mijn rolstoel naar beneden want waarom hebben we kleren aan, zegt deze geboren naturist, het is tenslotte altijd 30 graden binnen in de Hoogstraat. Ik ga mijn pillen met bier innemen, overdag slapen en de nacht doorhalen, een rolstoel met vierkante wielen maken en slapen in mijn zwembroek. Ik wil de muziek keihard op de afdeling aanzetten, roken op mijn kamer en de doktor bij zijn voornaam aanspreken. Dit wordt een interessante week. Mijn dwarslaesie doet me dit soort dingen wel eens afvragen, alsof ik opnieuw geboren wordt maar ditmaal heb ik de kans om actief de dingen te leren hoe ik ze wil. Door die vaste patronen te doorbreken dwingt het me na te denken waarom ik dingen doe…Mmmmm, interessant toch? Ik neem dan ook voor elke week iets anders dan anders te gaan doen, eens kijken wat er uit komt!

Zo ben ik illegaal, zonder doctors overleg gestopt met de morfine, niet verder vertellen maar ik werd er krankjorum van, nu weer enigszins nuchter kan ik mij ten volle dan ook weer richten tot u mijn lieve lezer. Volgende keer meer over onze nieuwe woning, sponsoren gezocht voor de aangepaste auto, hoe versier ik mijn therapeut? En nog veel meer!

Een hele dikke knuffel

Niek

Weet je waar ik nu vrolijk van word? Druk op mij!