Tijdens mijn speech op de vooravond van dit avontuur beloofde ik u het volgende. Nouja, beloven, ik legde het u meer op, maar dat ik het voordeel van spreker zijn. Ik wil jullie 1000 x dood zien gaan. Maar toch doorgaan. Ik wil het snot voor jullie ogen zien. Maar toch doorgaan. Ik wil dat je bij elke bocht jezelf afvraagt waarom je dit in godsnaam doet. Maar toch doorgaan. Ik wil dat je alles, maar dan ook alles geeft. En dan nog wat meer. Ik beloofde u ook een tirollermeiske in de laatste bocht. Die was er nog helemaal niet. Maarja ook dat is het voordeel van spreker zijn.
Reinard komt boven. C5 laesie, dat kan helemaal niet, werkelijk hoe doe je dat? Ik huilen. Er lopen 2 jongetje in een T-shirt: papa is een kanjer. Waterlanders tot gevolg. Melanie, onze jongste deelnemer komt lachend over de finish. Ik houd het weer niet droog. Hans, de speaker danst de salsa in Lederhosen. Ditmaal huil ik van het lachen of van walging dat weet ik nog niet. Gerard, onze laatste deelnemer komt over de finish. Wij onthalen hem met 250 schreeuwende mensen. U raad al wat ik toen deed. Naast mij hoor ik een deelnemer zeggen. ‘Ik kom volgend jaar ook als laatste, das veel gezelliger’ Zelfs de wolken huilen mee. Maar ze hebben keurig gewacht totdat iedereen binnen was.
Ik zie Jochem zijn vrouw ten huwelijk vragen op de finishlijn. Lekker makkelijk, durf dan nog maar eens nee te zeggen met 250 man er omheen. Ja, luid het antwoord dus. Bij mijn aanzoek was het wel anders. Kim schreeuwde eerst keihard: NEEEEEE!!. Dit resulteerde in een wel heel droevig kijkende verwendicapte. Gelukkig stuurde ze snel bij en kwam aan deze geheel onethische relatie een romantisch vervolg inclusief kleine monsters. Jochem word ook papa over 6 weken. Nu lacht hij nog.
In de avond zoekt een battlelaar mij nog even op. ‘Niek, over dat plassen op de berg, hoe doe jij dat eigenlijk’ Ik leg hem uit hoe ik dat doe en welke uritip ik daarvoor gebruik. ‘Welke maat moet je eigenlijk hebben?’ vraag ik. ‘Maatje 36, hoezo?’. Ik word stil en durf niet meer te vertellen welke maat ik gebruik. Gênant dit. Nu snap ik wel zijn langzame eindtijd. Elke kilo telt. Maar goed papa zei altijd. Beter een kleine die steigert dan een grote die weigert. Toen kreeg ik die dwarslaesie. En nu heb ik ineens een kleine die weigert…Das balen. Wel een tweeling krijgen. en heel gelukkig zijn. Het is voor mij dan ook moeilijk om nu weg te zijn. Ik moet ineens, mijn eigen was doen, zelf drinken pakken en zelfs zelf rollen, zonder dat mijn vrouw mij duwt. Ff voor Jochem. Dat is het voordeel van trouwen.
Tijdens de finish zie ik nog een rare meneer die met zijn hulphond zat te zoenen. Ff voor Jochem, dat gebeurd er dus als je meer dan 10 jaar getrouwd bent.
De battle is over. In de avond gaan de voetjes van de vloer. Althans voor de meesten eigenlijk niet, maar u begrijpt wat ik bedoel. Het woord handicap bestaat hier niet in Oostenrijk. Valide mensen zijn hier gehandicapt. Ik zie alle jaloerse blikken tijdens het diner als mensen weer een stoel proberen te bemachtigen. Ik breng tenminste mijn eigen mee. Of probeer hier maar eens de nooduitgang/rolbaan af te gaan. Is geen zak aan zonder rolstoel.
Ik had mijn eigen battle dit jaar. Ik heb mijn morfine gebruik gehalveerd. Voor diegene die morfine hebben geslikt weten hoe moeilijk dat is. Voor diegene die dat niet hebben gedaan..Zonde,je weet niet wat je mist. Geen probleem ik heb meer dan genoeg voor ons allemaal.
Wat een week.
mooi geschreven niek!!!!!!!!!!!!
Gaaf stuk.