Skip to main content
Lieve Farah, of mag ik Faartje zeggen?
 
Je kent mij niet, ik jou tot vandaag eigenlijk ook niet. Toch krijg ik je niet uit mijn gedachten. Je hebt mij vandaag verwonderd, verrast en betoverd. Je hebt mij geraakt en zo ontzettend veel indruk op mij gemaakt zonder dat je het waarschijnlijk weet. En dit alles in één minuut. Één minuut in het UMCU.
 
Ik herinner je lach, ik voel je oprechtheid en hoor je zachte stem nagalmen in mijn gedachten. Ik was zo in de wolken dat ik zelfs vergat je naam te vragen. 30 seconden later had ik daar al spijt van. De deuren van de lift gingen dicht en weg was je. Weg uit mijn leven. Enigzins gechoqueerd verlaat ik het UMCU vandaag. Hoe kan zo’n klein meisje nou zoveel indruk op mij maken?
 
Voor als mijn vrouw mee leest (en dat doet ze) verhelder ik even deze openlijke liefdesverklaring. Ik ben Niek, bijna 35, bijna trotse papa van 3 dames, bijna alles doe ik rollend en ik ben bijna 10 kg lichter dan vorige maand. Dit heeft overigens niets met het verhaal te maken. Ik train mensen in de zorg in gastvrij zijn, luisteren en aandacht hebben voor elkaar. In die ene minuut vandaag leer je mij meer dan ik ooit aan wie dan ook leren kan. Je hebt mij vandaag de puurheid van gastvrijheid laten zien. Dankjewel.
 
Wij hebben elkaar vandaag ontmoet in de D-lift. Ik kwam van KNO en jij ging naar de kelder. “Goeiemiddag ” begroet je mij enthousiast als we samen naar beneden gaan. “Ga je naar één?” Vraag je en ik zie dat je al op het knopje hebt gedrukt voor mij, wat attent dacht ik. Met een ogenschijnlijk gemak straal je en voel ik mij gelijk fijn in deze krappe ruimte. Ik schat je ergens in de 20, je draagt een hoofddoekje boven je witte uniform, hetgeen je gezichtsuitdrukking nog meer ten goede komt.
“Waarom heb je zon dikke jas aan?” Vraag ik. “Het is zo koud beneden op nul” vertel je en je doet een pinguin na, al kan het zijn dat het laatste zich enkel in mijn gedachten af speelt.
Trots laat je je naamkaartje zien, waarop groot: always smile! staat. “Wie heeft dat bedacht?” vraag ik. “Ikke!” Zeg je trots met een glimlach van oor tot oor. Je draagt een grote groene kikker aan je uniform. Hij past helemaal bij je, je legt uit dat het een opkikker is en dat je hem altijd bij je draagt. “Daar word ik gewoon altijd heel blij van” zeg je. Ik kom aan op één waar ik eruit moet. ” Een fijne dag” roep je bijna en met een ontembare portie energie rol ik weer naar buiten.
 
Ik stap de lift uit en ik hoor je : “Hey!!! Kom er in” roepen tegen de volgende bezoeker die ongetwijfeld hetzelfde gastvrije bad van je krijgt.
 
Wat je nog niet weet is dat ik net 3 overleggen had gehad en als een zombie door jullie huis heen rolde omdat ik gewoon moe ben. Maar in één minuut met jou in een normaliter saaie lift waarbij wij Nederlanders niet tot nauwelijks contact met elkaar maken, ga ik de wereld weer tegemoet met een lach op mijn gezicht. Ik spendeer vervolgens de hele dag met al mijn online en offline kanalen om jou te vinden. En dat lukt.
 
Dankjewel voor vandaag. Als zelfbenoemd Chief hospitality officer van het UMCU ga ik je nomineren als meest gastvrije persoon van het UMCU 2017! En aangezien je de enige bent die genomineerd is en ik het enige jurylid ben heb je gewonnen! Ik ontmoet jaarlijks duizenden mensen in de zorg, train er honderden en coach er tientallen, maar jij hebt die magie die ik niet kan leren. Ik daag iedereen in het UMCU dan ook uit om je te bezoeken en te feliciteren:), maar ook om wat energie van je over te nemen.
 
Door jou snap ik weer even wat mijn missie binnen en buiten het UMCU is. Zo makkelijk heb je mijn hele dag veranderd. Blijf alsjeblieft lachen, blijf verbazen en verwonderen, je bent mooi zoals je bent.
 
Dank dank dank.
Niek

10 Comments