Een leerling van mijn pijn

Eigenlijk ben ik jaloers op je. Voor diegene die hem nog niet kennen, ik heb het hier over Nick Vujicic, ook wel bekend als: the man with no arm nog legs. Nog nooit van hem gehoord? Ga je schamen.

Ik ben jaloers op je omdat mensen je handicap kunnen zien. Geen benen geen armen, das duidelijk toch? Toch niet. Vanavond in RTL late night vertel je dat dat eigenlijk je handicap niet is. Je handicap is de angst om alleen te blijven, niet gemogen te worden, niet geliefd te zijn. Herkenbaar.

Als ik op het podium sta heb ik het nog regelmatig over die dwarslaesie, maar dat is mijn handicap niet. Ik heb het nog regelmatig over de incontinentie, verlies van sexualiteit, schaamte, angst. Maar ook dat is mijn handicap niet.

Waar ik het nog niet zo vaak over heb is mijn pijn. Eigenlijk niet de pijn zelf, maar wat dat doet met mijn lichaam met mijn geest. Je kan het misschien niet aan mij zien, maar die 37 pillen per dag gaan er nog steeds in om mijn dag enigszins dragelijk te maken. Wat je niet ziet is dat ik elke dag verrot wakker word. Elke avond niet kan wachten mijn bed in te gaan en te wachten tot de morfine zijn intrede doet. Wat je niet zien zijn de nachten waarop mijn lichaam in brand staat en ik het gevecht moet leveren tot de ochtend.

Het feit dat je het niet aan mij kan zien is wellicht nog het lastigst. Want ook ik probeer een lieve echtgenoot te zijn, een fijne broer, een goede vader, een goede vriend en een goede collega. Maar hoe leg ik uit, dat dat op dagen zoals vandaag bijna niet te doen is. Dat er geen vriendelijk woord uitkomt omdat ik van binnen schreeuw van de pijn.

Hoe leg ik aan mijn dochters uit dat het flesje geven ongelooflijk pijnlijk is. Hoe vertel ik aan Joep dat ik even geen aandacht voor hem heb omdat ik verga van de bliksemschichten. Hoe vertaal ik aan mijn collega’s dat het even niet gaat omdat mijn armen branden. Hoe leg ik uit dat ik voor de derde keer een afspraak moet verzetten omdat mijn kop op ontploffen staat, omdat ik de hele nacht alleen aan het doorbijten ben? Hoe breng ik de angst over dat het ooit nog erger ga worden? Hoe neem ik je mee in de schaamte, omdat ik niet meer alles aankan?

Die dwarslaesie is zo makkelijk, die zien mensen wel. Als ik een stoepje niet kan nemen, komt er wel een helpende hand. Maar helpen met mijn pijn is verrekte lastig. Die kan je namelijk niet overnemen, niet verzachten, niet verhelpen. Dat moet ik alleen doen.

Is dat dan erg? Nee helemaal niet. Ik heb allang besloten de rest van mijn leven een leerling te zijn van mijn pijn. Het brengt namelijk hele mooie dingen. Het is mijn keus om die te zien. Ik leef altijd in het hier en nu. Dankjewel pijn. Ik geniet van alle hele kleine dingen die er gebeuren op een dag. Dankjewel pijn. Ik leer mijn grenzen steeds beter bewaken. Dankjewel pijn. Maar meer dan ooit ben ik voor één ding het dankbaarst.

Ik weet wat ik hier kom doen. Ik weet waarom ik hier ben. Ik ga de rest van mijn leven hier over vertellen, omdat ik weet dat ik niet de enige ben met pijn, schaamte en angsten. Ik weet dat net als mijn pijn niet altijd zichtbaar is, die van jou dat ook niet is. Ik weet dat als ik hier over mag blijven vertellen wij samen het onzichtbare, zichtbaar maken.

Dankjewel pijn.

Niek van den Adel werkt als gastvrijheidstrainer, spreker en inspirator bij TrainMark in Alkmaar. In 2010 ging Niek onderuit met zijn motor en belandde hij in een rolstoel. Voor zijn trainingen en inspiratiesessies maakt hij vaak gebruik van zijn eigen ervaringen gedurende zijn revalidatieproces.
Niek boeken als spreker? Neem contact met hem op: n.vandenadel@trainmark.nl