Een handicap zit in je hoofd

Zo, lieve lezers, aangezien het alweer even geleden is dat ik jullie met een update heb verblijd, hier vanuit Hilversum de eerste officiële post. Vertellen wat er allemaal is gebeurd is niet mijn stijl zo weet u al, echter ik maak even een kleine uitzondering. Er is zoveel, zoveel, zooooveel de revue gepasseerd de laatste weken dat het teveel is om op te noemen/ te bevatten. Ik laat dan ook maar in kleine beetjes de geweldige dingen die mij overkomen toe.

Het is vroeg in de ochtend, ik word wakker en realiseer me ineens, dat ik in mijn eigen slaapkamer lig. Geen zusters, geen snurkende kamergenoten geen vaste tijden meer. Ik gun mezelf wat extra nachtrust de laatste dagen en ik geniet van onze stille slaapkamer. Ik geniet van wat er gebeurd, ik dank de dag en neem me voor dit altijd te blijven doen. De vogels, maken me wakker omdat de bovenbuuf broodkruimels blijft strooien in de tuin en ik geniet. Opstaan, laxeren, douchen en ontbijten met mama’s cruesli. Ik ben alleen vanochtend en realiseer me dat het 8 maanden geleden was, ook hier ben ik dankbaar voor. Ik ben maar een dankbaar jongetje beslis ik…

De morgens zijn dankzij mijn spasmes nog zwaar het kost een hoop energie om van A naar B te komen maar ook hier zit vooruitgang in. Het lukt me vandaag zelf om in en uit de auto te komen met rolstoel en ik pluk de dag. De zon schijnt in het Hilversumse. Het lijkt wel of alle input output wordt en de wereld me toelacht. Dankzij de exrta moeite en de planning die ik meer moet verzorgen dwingt de dag me te genieten, alsof alles meer een slomo wordt. Het voelt wel als zeilen waarbij alles langzamer gaat en je meer in het moment leeft.

8 maanden geleden is het alweer, wat een weg, wat een inspanning, wat een hoop pijn, maar o, wat heeft het me een hoop gebracht. Vele gesprekken over of het zo had moeten zijn of dat het gebeurd is met een reden? Een van mijn eerste zinnen tegen mams was: Maak je geen zorgen het heeft zo moeten zijn. En misschien is dat dan ook wel de belangrijkste les, het is zoals het is, het gebeurd zoals het gebeurd. Accepteren wat er met je gebeurd en doorgaan. Blijven danken voor de mooie dingen want dat lukt me zeker. Kim, ons paleisje, de auto, mijn familie en mijn vrienden. Count your blessings, want er is zoveel moois.

Op omstanders reageer ik cynisch: Hey hou eens op, ik ben niet gehandicapt! Want je handicap zit net als je geluk in je hoofd en niet in je benen. Je bent zo gehandicapt als je het zelf maakt. En ik? Ik ben momenteel nog steeds de gelukkigste man op aarde dus hoe gehandicapt ben ik nou?

Hou van jullie

Een dikke knuffel

Niek