Een noot, zo zuiver als kristal weergalmt over de Utrechtse grachten. Het is inmiddels 10 uur in de avond en de mist is gezakt over de grachten van deze koude winternacht. Ik kom van een late opdracht af eenmaal buiten slaat de kou mij in mijn gezicht.
Ik kan niet anders, Ik kan niet anders dan dit betoverende stemgeluid volgen maar waar het vandaan komt weet ik nog niet. De akoestiek van de oude panden en grachten dragen het geluid door de binnenstad en tillen de hoge noten door dit prachtig decor.
Zoekend naar deze magische klanken kom ik uit bij het stadhuis in. Daar staat ze dan, op de treden van het stadhuis, slechts verlicht door een lampje op de grond. Dapper, helemaal alleen in de kou in de avond enkel in het gezelschap van een arcodeon. Hele grote laarzen voor een klein meisje, handschoenen zonder vingers en een muts diep over haar oren weggetrokken. Voor haar, staat de open, nog lege koffer van haar instrument maar dat lijkt haar niks te deren.
En vergeef mij de wellicht dichterlijke zinnen maar als er een god zou bestaan heeft hij zojuist een engeltje naar beneden hebben gestuurd om een wonder te verrichten. Ik geniet even van het schouwspel en wil al weer wegrollen als de klanken mij terugroepen.
Ik moet gewoon terug! Ik draai om rol terug naar het pleintje en besluit nog even niet naar huis te gaan. De rolstoel op de rem en ik sluit mijn ogen. Gewoon even mijn ogen dicht in het de donkere binnenstad. En de klanken van deze eenmans operette golven verder over de grachten. Als ik mijn ogen weer open doe staat er een grote groep mensen om mij heen. Ik zie stelletjes elkaar vastgrijpen, genietend van elke loepzuivere toon die deze koude avond tot een heus kersttafereel schept. Als ze even rust tussen 2 nummers, hoor ik 1 van de omstanders fluisteren: ” je hebt de stem van een engel, weet je dat?”
En ik geniet. Ik geniet dat er dit soort momenten bestaan met deze mensen om mij heen. Even alles vergeten en mij onder laten dompelen in de wereld die klank heet. Haar stem grijpt naar gevoelens diep verscholen door de waan van de dag. Alsof ze wil zeggen, het is goed zo, het is goed zo, stil maar even en geniet gewoon, gewoon even genieten. En ik ben dankbaar voor elke noot, elke toon.
Het kleine meisje lijkt zelf onder de indruk van alle giften die in haar bakje worden gegooid. Diep verscholen onder haar capuchon fonkelen 2 heldere oogjes die lijken te stralen. Ze slaat een nieuwe klank aan en mijn gedachten dwalen af naar mijn familie, naar mams die dit zo ontzettend mooi had gevonden. Ze staat naast me en luistert mee. Samen verliezen wij ons in dit heldere en o zo’n bijzondere moment. Wetende dat deze kostbaar zijn in het leven. De blik om mams haar gezicht spreekt boekdelen. Berusting en vertrouwen, alles is even zoals het hoort te zijn.
Ik dank de dag, ik dank de wereld dat wij het nog zo goed hebben. Dat ik op een door de weekse dag verrast mag worden met zo’n wonder.
Ik kom weer even terug en merk dat ik helemaal koud ben geworden. Ik rol naar haar toe en dank haar. “Dankjewel dat je mij hebt geraakt”, vertel ik haar Een klein giebeltje volgt. “Graag gedaan”.
Ik kom weer even terug en merk dat ik helemaal koud ben geworden. Ik rol naar haar toe en dank haar. “Dankjewel dat je mij hebt geraakt”, vertel ik haar Een klein giebeltje volgt. “Graag gedaan”.
Als u 1 dezer dagen in de avond in Utrecht loopt, stop dan even langs het stadhuis en ik hoop voor u dat ze er dan weer is. Druk maar even op onderstaand plaatje voor een filmpje van haar.
Een gelukkige kerstgroet,
Niek
