De meeste mensen deugen
Ongemakkelijk, gênant zelfs…wat ontoepasselijk word ik ervan. Heel Nederland moet persé delen hoeveel mensen zich niet aan de 1.5 meter afstand houden. Het begint op de socials, maar al snel nemen de reguliere media het over en tenslotte ook de politiek. Ik moet denken aan: ‘Het zijn net mensen’ van Joris Luyendijk. Daar zie je een journalist die een plein vol demonstranten fotografeerde en schreef dat het helemaal los ging. Toen de foto’s werden uitgezoomd bleken het 15 demonstranten te zijn op een leeg plein. Hoe beïnvloedt alles wat wij lezen en hetgeen wij nu om ons heen zien, onze blik op de werkelijkheid en wat doet dat met onze veerkracht?
Begrijp mij niet verkeerd. Ik word ook boos, gefrustreerd en wanhopig als ik mensen nu nog zie boksen op het strand. Als ik overvolle markten zie en puberend Nederland, die knuffelend met elkaar hangt op het gras. Mijn natuur roept om maatregelen om deze eikels aan te pakken… hoe durven ze. Terwijl alle ziekenhuisbroeders oproepen om ook voor hen in huis te blijven. Later realiseer ik mij pas dat hun puberbrein de gevolgen nog helemaal niet kan overzien.
Maar als snel komt een gevoel van onwerkelijkheid over mij heen. Het klopt gewoonweg niet met wat ik zie en hoe ik het ervaar op straat en onderweg. Is dit dus de waarheid, dat er grote groepen zijn in Nederland die zich hier niet aan houden? Of is het ook wel lekker filmen als ‘journalist’…? Het zijn ook wel heerlijk smeuïge beelden, al die onnozele, asociale mensen die zich niet aan de afstand houden. Het klopt gewoon niet met mijn werkelijkheid.
Waarom zie ik nergens beelden van pleinen waar mensen 1,5 meter van elkaar lopen? Ik zie namelijk iedereen dat netjes doen, die ik op straat zie lopen. Waarom zie ik geen video’s van volle schappen en van genoeg toiletpapier? Waarom presenteren we 10 keer per dag het aantal geïnfecteerde mensen en doden, maar niet het aantal immune mensen en overlevenden? Of zet ze dan in ieder geval af tegen de mensen die normaal ook zouden overlijden, dan hebben we ten minste een wat reëler beeld. ‘De meeste mensen deugen’, schreef Rutger Bregman in zijn boek (aanrader). Ik geloof er namelijk in dat 95% zich wél aan de regels houdt. Wil jij goed met deze hele crisis omgaan, dan wordt het tijd je context in de gaten te gaan houden.
Veerkracht in de context
Veerkrachtig zijn hangt enorm af van de context waar je je in begeeft. En als die constant negatief is, je raadt het al… Dan is er een goede kans dat jij dat ook wordt. Dus stel jezelf de vraag; welke beeld van de werkelijkheid laat ik mij door wie geven? Het gaat niet goed op je werk, maar je bent thuis smoorverliefd (zoals ik) op de man/vrouw van je dromen. Kan je dan makkelijker met je tegenslag op je werk omgaan denk je? Juist, als je verliefd bent kan je alles aan toch? Ik ga je wat tips geven om hier van te leren, maar eerst nog een voorbeeld.
Op een onbewoond eiland
Stel je voor je lijdt een schipbreuk en je strandt samen met je medepassagiers op een onbewoond eiland. Dit is de tijd om veerkrachtig te zijn! Je kan kiezen uit twee groepjes. Het groepje dat alle verrotte kokosnoten de hele dag telt en vertelt dat je enorm moet oppassen, want straks zijn misschien wel alle kokosnoten verrot of geïnfecteerd. Het is dus belangrijk om constant alert te blijven!
Het andere groepje pakt het anders aan. Die tellen hoeveel kokosnoten er in de bomen hangen en waar ze het beste groeien. Ze gaan op zoek naar manieren om ze uit de bomen te halen, voordat ze verrotten op de grond, maar accepteren ook dat dat gewoon bij de natuur hoort. Beide groepen hebben evenveel kokosnoten, maar welke groep is veerkrachtiger denk je?
Proximity is power
Ik kan je één ding verzekeren. Alle mensen die ik ken die iets heftigs of iets traumatisch hebben meegemaakt, die kiezen voor groepje twee. Waarom? We kunnen de gebeurtenis (aantal kokosnoten) niet veranderen maar wel onze gedachten erover… Plus, je omringen met positieve mensen die het glas halfvol zien, zorgen ervoor dat je tegenslag beter aankan. En nee, ik vertel je niet dat je moet bagatelliseren en net moet doen alsof kokosnoten niet verrotten. Maar je focus op negativiteit zorgt voor een gelaten gevoel, zorgt voor passief gedrag en zorgt voor een slechter gevolg. En dat is een keuze die je kan maken.
Geloof je mij (nog) niet?
Voor je het weet, klaag je net als al die andere ouders over hoe zwaar het wel niet is, werken met je kinderen thuis in isolatie. Dit is geenszins een wijzend vingertje, ik snap het wel vanuit de maakbare maatschappij context, maar het is wel een probleem. Want als in één huis zitten met je kinderen al onoverkomelijk lijkt, dan hou ik mijn hart vast wat er gebeurt als je echt tegenslag krijgt in je leven. Nogmaals, ik snap het vanuit je context, maar het druist in tegen alles waar veerkracht voor staat. Ik wil gewoon graag dat je weet dat je veel sterker bent dan dat je denkt.
As long as you breathe, you’re alive.
Adem je nog? Ja? Mooi dan kan je het aan!
Mijn context
Ik heb acht maanden op een vijf persoons kamer gelegen, waar je elkaar de hele dag kon ruiken en horen met nul privacy… over isolatie gesproken. O ja, en ik verhing ook nog van de pijn en 90% van mijn lichaam deed het niet meer. Dat is mijn context. Vandaar dat ik niet heel hard schrik van een Corona isolatie of van het virus. Trust me, dit kan je aan. Maar ga werken aan je context. Kies wat je leest en hoort. Kies met wie je je inlaat.
Laat de koffie klagers even links liggen en word een thee-toaster.
Tegenslag, lijden en de dood
Ze zijn alle drie geen onderdeel meer van onze maatschappij. Je mag niet meer dood aan een griep, niet meer aan kanker, niet meer aan corona, maar aan wat dan wel? Ook mij doen de filmpjes van mensen in pijn op de IC’s pijn. Mensen die moeilijk ademen met mondkapjes op, smekend om ons te vragen om 1,5 meter afstand te bewaken. Wij mensen zijn dan ook niet bang voor de dood, we zijn bang om dood te gaan, dat is iets anders. Maar dit zijn vragen over je context waarin je je begeeft. Waar in Afrika bij de Masai, de dood gewoon een onderdeel is van het leven, vieren ze een feest als iemand overgaat naar de geesten.
Maar hier niet. In onze context is het leven gelukkig en maakbaar en daar is de dood maar een onhandig bijproduct bij. Tot het moment dat we het allemaal ineens niet meer kunnen bepalen, zoals nu. Dan accepteren we niet meer. Dus we doen er alles aan om maar terug te keren naar het oude normale. Moeten we dan deze lijdensweg maar gewoon accepteren en mensen eenzaam pijnlijk dood laten gaan? Dat zeg ik niet, maar het plaatsen in de juiste context (lees dit artikel) kan er wel voor zorgen dat je anderen gedachten krijg, een ander gevoel en ander gedrag.
Ik wil je hier niet vertellen dat je dat moet doen, die keuze is aan jou. Alleen kan ik je uit ervaring vertellen dat als je nu je context verandert, je veerkrachtig, gezonder en gelukkig leeft en dat gun ik iedereen. Ook jou.
