Gastvrijheid in optima forma, de kracht van KLM

Lieve Daniëlle,

Mijn oogleden lijken een eigen wil te hebben tijdens het wachten op vlucht KL 917 vorige week. Onderuit gezakt zit ik in mijn rolstoel, het rumoer van de overige passagiers klinkt steeds verder weg. Ik ben bijna in dromenland als ik vanuit mijn rechter ooghoek een blauwe waas aan zie komen. Droom ik nu of is het werkelijkheid?!, vanuit de hal komen er drie prachtige stewardessen aangelopen in het bekende KLM blauw. Er komt zachte jazz uit de speakers en al heupwiegend in V-formatie, met het bijhorende rolkoffertje, lijken de dames mij tegemoet te dansen. Ze lopen harder en zelfverzekerder dan de overige mensen, die een bijrol spelen in dit schouwspel. Er is geen twijfel mogelijk, deze gang is van hun. De dame die voorop loopt spreekt mij aan met een glimlach die alleen verpleegkundigen en stewardessen kunnen hebben. Ik schrik even wakker uit mijn surrealistische droom en kijk naar een gastvrije, uitgestoken hand.

“Meneer van den Adel, wat goed om u te zien, wat fijn dat u er al bent”

Toeval bestaat niet
Het mag geen toeval zijn. Als spreker geboekt worden om over gastvrijheid een speech te geven in Newcastle en dan op een koninklijke manier worden onthaald door KLM en Schiphol. Alles klopt aan deze reis, op een rare maar prettige manier. Ik kan mijn rolstoel al online inchecken. Aangekomen op Schiphol is P1 vol, de parkeerwachter wijst mij er vriendelijk op dat er een rolstoelvriendelijke plek vrij is bij de ingang. Wat hebben al die mensen geslikt vraag ik mijzelf af.. Hebben ze mijn geheime morfine voorraad geplunderd? Overal priority service, snel inchecken en binnen 5 minuten door de douane, niet wetende dat het echte genieten nu pas gaat beginnen. Lang leve de rolstoel!

Daniëlle en haar collega’s beginnen een gesprek over wie ik ben, waar ik naar toe ga en wat ik ga doen. De purser bevestigd dat mijn rolstoel weer aan de gate zal staan, gelijk het vliegtuig in. Of wij misschien al iets willen drinken. Ik voel mij een enorme BN’r een VIP, de oprechte aandacht verwonderd mij.

Kijk het gaat helemaal niet zo goed met mij. Ik heb al twee weken last van een blaasontsteking, slaap daardoor niet, heb veel te veel pijn, werk mij een slag in de rondte en vijf vrouwen in mijn huishouden zorgen nou ook niet direct voor rust. Ik geef deze dag een intense leiderschap training waarna ik mijn route snel vervolg naar Schiphol. Daar ben ik nu, moe en op. Deze aandacht, de attente gebaren en de zorg had ik nu juist even nodig.

“Niek, waarom verzet je je terugvlucht niet? Dan kunnen wij donderdag ochtend gezellig met hetzelfde team mee terug vliegen.” Oppert Daniëlle vrolijk.

Onvergetelijke service
Na mijn toespraak in Engeland volgt een staande ovatie. Eentje die ik niet snel zal vergeten. Dit is waarom ik doe wat ik doe. Niet de roem, niet het ego, niet het geld. Mensen mogen raken en bewegen naar een zachtere en gastvrije wereld voor iedereen, dat is mijn gewin.

Daniëlle en haar collega’s begrepen dit al lang.