Dankbaar

Vandaag hoor ik voor het eerst over het locked-in-syndroom? Kennen jullie dat? Je krijgt dan alles mee, je voelt alles, je ben cognitief helder echter je bent niet meer in staat om iets te bewegen…En hoe raar het ook klinkt, ik kan dan echt dankbaar zijn dat ik zo’n mooie dwarslaesie heb. En soms, heel soms kan het ontmoeten, een film zien  of alleen al het horen van dit soort beperkingen  mij een goed gevoel geven over mijn situatie nu. Alsof het me weer meer in staat stelt te relativeren, weer dankbaar te zijn wie ik ben en wat ik allemaal heb. Zeker zoals de afgelopen weken, als het heel druk is, dan vergeet ik nog wel eens dat er ook nog een heleboel mooie dingen gebeuren.

Dan kan ik weer dankbaar zijn dat ik ga trouwen in augustus, dankbaar dat er nog zoveel mooie mensen om me heen zijn. Ik ben dankbaar dat ik nog leef,herken je dat? Dankbaar voor de hond die als een jong veulen door de hei springt vandaag. Dankbaar voor die eerste zonnestralen, voor de geur van warmte voor het nieuwe leven dat het weer brengt. Dankbaar dat ik nog waarde toe kan voegen in het leven van anderen. Het lukt me zeker niet altijd, soms zijn de ochtenden gewoon te zwaar om dankbaar te zijn. Maar zoals nu, hier voor de computer lukt het me wel en het is zoveel leuker! Verdring ik dan alle nare dingen, de pijn, de angst of mijn verdriet? Nee, die mogen er ook zijn en gek genoeg lukt het me steeds vaker om ook daar dankbaar voor te zijn.  Want door die pijn, geniet ik intens van de momenten als die er niet is. Door de angst, geniet ik enorm van de momenten die ik nog heb, hier en nu. Door mijn verdriet ben ik dankbaar om wat en wie ik nog heb.

Bidden doe ik niet, maar vaak vallen we tegen elkaar in slaap en spreken we uit waar we dankbaar voor zijn. Vandaag ben ik dankbaar dat er lekker eten op tafel staat, ik in een heel leuk huis woon met een prachtvrouw. Vandaag ben ik dankbaar, dat alhoewel ik laat uit bed kwam ik toch een fijne dag heb gehad. Ik ben dankbaar dat ik naar buiten kan en kan zien hoe de lente begint. Het maakt mijn leven veel simpeler en daar houd ik van.

Vroeger, voor mijn dwarslaesie deed ik dat nooit. Ik was veel te druk de waan van de dag te beleven. Snel van hot naar her, maar ik was zelden dankbaar dat ik überhaubt snel van hot naar her kon gaan. Hoe vaak sta jij stil dat je kan lopen?  Stilstaan was voor mij geen optie…Ken je die term stilstaan is achteruitgang? Laten we daar van maken stilstaan is vooruitgang, gewoon even stilstaan…

En nu? Nu ben ik juist dankbaar dat ik stil kan staan, realisatiemomentjes noem ik dat. Stil staan bij het leven, gewoon genieten van wat voor een moois er allemaal om mij heen gebeurd.

Dus, dankjewel dwarslaesie, je bent de beste die me heeft kunnen overkomen.

Niek