Enkele weken geleden…
Daar ben je dan weer, het lijkt wel of je er geen dag ouder op bent geworden. Je gaat nog steeds van laag naar hoog, je hebt zuurstof en een nachtkastje dat is fijn. Ik heb vaak aan je gedacht, gek genoeg heb ik je zelfs wel eens gemist. Gewoon omdat het leven zo eenvoudig is als je je alleen maar druk hoeft te maken om beter te worden. De hele dag lezen, filmpjes kijken en rusten, je bent altijd opgemaakt en schoon.
Maar nu ik hier weer voor je sta herinner je mij er eigenlijk alleen maar aan, dat het altijd nare periodes waren waarom ik op jou kwam liggen. En zo nu ook.
De blaasontsteking is helaas weer doorgezet en naar vier weken knokken geef ik de strijd thuis op. Op naar de spoedeisende hulp, 40 graden koorts, op bed, kleren uit, hartslag monitor aan, bloeddruk meten, temperaturen. Ergens hier in de bossen van Blaricum lijkt het wel alsof ik ook het normale leven even opgeef. Alsof er hier een verborgen wereld bestaat waar ik nu in eens bij hoor maar alweer even geen besef van het bestaan ervan had. In deze wereld heb ik pijn, hang ik weer aan het infuus en weet ik even niet meer hoe ik beter moet worden en zitten er weer allemaal mensen aan mijn naakte lichaam. Achter de dunne gordijntjes om mijn bed, hoor ik verwarde demente ouderen praten met zichzelf in een wereld die nog verder ligt en ik niet begrijp. Hier praten we over katheters, incontinentie en urine. Bedden verschonen is de normaalste zaak van de wereld, ook bij mij.
Ik lig op bed terwijl ik dit typ en dit eens zo vertrouwde bed, met deze bekende wereld past het niet meer. De zusters zijn lief, het eten is nog net zo slecht en de rode knop zorgt nog steeds voor aandacht, toch wil ik hier niet zijn. Weggerukt uit het leven dat ik wil leiden, mijn liefste achterlatend, alleen, thuis.
Ook het bezoek is anders, mijn vrienden komen nog wel en iedereen is lief. Maar iedereen wil hier eigenlijk ook niet meer zijn. We hebben samen genoeg ziekenhuis gezien.
Ik zit voor het vertrek nog even in de hal van het ziekenhuis en kan mijn kritische blik niet uit zetten. De gastheer/beveiligingsman eet al een half uur lang ongegeneerd grote boterhammen naar binnen slechts soms onderbroken door een lastige bezoeker….met een vraag. Deze vragen kunnen klaarblijkelijk ook beantwoord worden zonder dat de boterham zijn mond verlaat, waardoor de ongetwijfeld heerlijke aroma van pindakaas het eerste welkom met dit gastvrije verblijf is. Het tovert gek genoeg een glimlach op mijn gezicht, er is nog genoeg te doen voor mij.
Hier in de hal op de dag van ontslag, voel ik mij slap. Aangevroten door de weken antibiotica, weinig bewegen en slecht eten. Verslagen druip ik af naar huis. Nu, inmiddels enkele weken verder hebben wij de oorzaak nog niet gevonden. De pijn blijft te heftig aanwezig. Terug schakelen en de medische molen dan maar weer in. De wondere wereld van papa worden houd mij op de been. Pijn en liefde liggen weer dicht bij elkaar deze dagen.
Dikke knuffel,
Niek
