Okay, dat zitten doe ik wel vaker. Maar nu is het anders. Anders dan anders.
Ik ben enige dagen geland in Innsbruck, om weer thuis te komen in het hotel Weissensseespitze. Dit het het handbikebattle dorp, dit is de plek waar veel pijn is geleden om de Kaunertalergletsjer te beklimmen. Maar bovenal is dit een magische plek. Verscholen in het dal, springen de hertjes voor mijn hotelkamer. Het is groen, een soort hobbitland, de zon schijnt.
Welke betere plek kan ik verzinnen om weer even tot mijzelf te komen. Even te genieten waar het allemaal om draait. Nu hier om mijn balkonnetje, mis ik voor het eerst mijn gezin. Dat is vrij logisch, omdat de stichting daarvan slechts enkele weken geleden begon. Maar ik mis 2 schreeuwende dochterjes, een ADHD hond en Kim. Missen is leuk besluit ik.
Het doet mij er weer aan herrinneren hoeveel geluk ik toch in mijn leven heb. Hoe luxe het is dat ik straks weer thuis kom in een huis vol liefde. Hoe anders was het slechts enkele jaren geleden. Missen is leuk, omdat er iets te missen valt. Voor mijn ongeluk miste ik ook een hoop in mijn leven. Rust, een vriendinnetje, een doel. Maar dat was er niet, dan is missen maar stom.
Het is fijn dit weer mee te maken omdat het mij weer verteld hoe goed wij het eigenlijk hebben. Niet dat wij daar enige notie aan geven, onze klaagcultuur zet zich weer goed voort de laatste maanden. Niet gehinderd door enige vorm van wijsheid uit de crisis doen wij gewoon weer wat wij altijd doen in Nederland. Klagen.
Hoe krijgen wij nu samen een maatschappij waarin wij blij zijn met onze files? Waarin wij zien dat wij ons afval gewoon in een container kunnen stoppen en het dan magisch word opgehaald? Waarin wij beseffen dat wij de kraan gewoon open kunnen draaien en er drinkwater uitkomt. Zo luxe dat wij zelfs de toilet hier mee doorspoelen. Waarin wij dankbaar zijn dat wij supermarkten hebben waar wij alles kunnen kopen Waarin wij dankbaar zijn dat wij dat in vrede kunnen doen. Waarin wij dankbaar zijn dat wij kunnen zorgen in de zwakkere van de samenleving.
Lang leven die syrinx, lang leve de pijn. Ze helpen mij om gewoon eens stil te staan en dankbaar te zijn voor al die aannemelijk en gewone dingen. Dat is eigenlijk heel leuk. Totdat.
Ik nu.nl weer open en ik de eerste 10 negatieve koppen zie. Maar ben ik nou gek? Zo slecht hebben wij het toch niet in Nederland? Ik mis een hoop in Nederland, maar het klagen niet.
Ik nodig u allemaal hier uit om daar gewoon in alle rust eens over na te denken.
