bocht 20

De emotie zit zo hoog, zo hoog dat er alleen nog maar tranen zitten. Ik kom aan bij bocht 20 van de handbike battle in het mooie Kaunertall en zit er helemaal doorheen. Mijn lichaam schreeuwd om rust, mijn geest vecht tegen alle signalen die aangeven te willen stoppen. Maar nu niet meer, opgeven is nu geen optie meer. Nog 10 bochten te gaan en dan zal ik de finish bereiken, nog 10 bochten in de drukkende hitte. Nog 10 bochten vol pijn. 50 meter fietsen, stoppen drinken en eten. 50 meter fietsen, verzuren en wetende dat je verder gaat weer door die pijn. “kom op Niek” jij wil dit zo graag, je hebt er zelf voor gekozen. En weer verder, verder naar de volgende bocht, mijn lichaam schakeld over op pure wilskracht, hier heb ik niet voor kunnen trainen, hier begint eigenlijk de battle pas. Ik sluit mij af van de buitenwereld, laat mijn hartslag weer terugvallen naar 140 tot het verzuringspunt weer word bereikt. Schuilen doen we in de schaduw, gevolgt door therapeuten die mij overgieten met water om af te koelen. Eten en drinken lukt gewoon niet meer, het lichaam is op en toch wil ik verder. De bezorgde blik van de artsen neem ik nog wel waar maar het doet er niet meer toe. Die finish ga ik halen. En dan ben ik plotseling bij de laatste bocht. “Niek, nog 200 meter en dan kan je de finish zien!”.

Mijn buddy telt door;” kom op! Nog 8 slagen!! 8,7,6,5,4,3,2 en 1! En daar ligt die dan, de finish. Een uitzinnige menigte, een harde beat en de stem van de MC schalt door de speakers. En ik bedwing mijn tranen die door al mijn poriën naar buiten willen komen. “kom op Niek”, en nu in 1 ruk door schreeuw ik tegen mijzelf. Mijn teamgenoten, mijn vader, de begleiding en het volledige battle elftal staan te klappen en te schreeuwen, de laatste meters. En dan kom ik na 5 uur en 54 minuten afzien over de finish, nou ja over de finish, ik heb de kracht niet meer om te sturen en kom precies op de lijn tot stilstand.
Mijn mams die in september j.l. overleed is bij mij, ze lacht en is trots op mij, ik zie haar op een afstand naar mij kijken zoals alleen mams dat kan. Mijn vader staat op een afstand foto’s te nemen in zijn vrijwilligers t-shirt. A, nam mams altijd de foto’s en B, de laatste keer dat paps in zo’n t-shirt stond was ergens na de tweede wereld oorlog. Maar hij staat daar alleen en dat doet pijn, veel pijn. De mix van euforie, afzien, pijn, plezier, vreugde, buitenzinnigheid, trots alles komt naar boven. Knuffels, felicitaties, zoenen lachende teamgenoten, alles is erbij. Woh, dit heb ik dan weer mooi geflikt, de weinige deelnemers die na mij komen worden net zo enthousiast binnen gehaald en dan zit het erop. Dit was mijn battle. De week hier samen in Oosterijk heeft mij meer gebracht dan dat ik waarschijnlijk nu kan beseffen. Het samenzijn, het samen delen, het samen lachen het samen huilen. Oh wat was het mooi. Bocht 20 blijft nog lang in mijn geheugen staan, want als ik daar door kon zetten dan is de rest een makkie toch?

Knuffel Niek