Was dat nou echt nodig? Wordt ik gestraft, doe ik iets verkeerd? De pijn in mijn hoofd is inmiddels tot buiten proportionele mate toegenomen en ik weet even niet meer zo goed waar ik me bevind.. Ik herinner me dat ik mijn medicijnen vergeten was op bezoek bij de familievandaag, maar ik snap niet wat er nu met me gebeurd. “Niek wat heb je toch een rood hoofd” werd mij al meerder malen deze avond verteld, dit wijde ik echter aan de paar biertjes die we welverdiend in de zon hadden gedronken.
Dus daar zit ik dan, met Kim op de snelweg naar huis niet wetende dat ik mezelf in een gevaarlijke situatie heb gebracht. Of het niet een autonome disregulatie kan zijn, vraagt Kim. Ik wuif het weg, zoiets gebeurd toch niet met mij denk ik hardop. Voor de leek, door een pijnprikkel, volle blaas, of een ander mankement dat ik niet voel, stijgt mijn bloeddruk enorm en kan het gevaarlijke vormen aan nemen voor mijn hersenen en vitale organen.
Kabam, kabam, kabam! Doet mijn hoofd, dit is niet goed besef ik me. Ik voel aan mijn buik en merk dat hij kei en keihard is, geen goed teken, ik schiet een beetje in de angst. Zou het dan toch….. We stoppen, catheteriseren is de eerste stap, het gaat mis, ik pies de auto onder. K@#$!!!! Roep ik tegen mezelf, eindelijk lukt het dan toch, de hoofdpijn zakt enigszins weg..
Thuis, volledig kapot aangekomen wetende dat ik nu nog moet douchen. Met laatste krachtinspanning maak ik mezelf klaar voor de nacht. Gooi een bende, temazepam, lyrica, amytriptiline en baclofen in mijn lichaam en wordt weer herinnerd wat een dwarslaesie is. Ik slaap slecht/niet eigenlijk, Kim ook niet, ze waakt als een trouwe zuster aan mijn zijde. Ik schiet in angst fase, wat als, wat als, mede doordat de pijnmedicatie niet werkt en felle scheuten weer door mijn lichaam schieten. Beelden van alle mogelijke consequenties schieten door mijn hoofd. Gaat mijn blaas nu kapot, heb ik iets anders kapot gemaakt? Dit is lang geleden bedenk ik me, even ben ik de dwarslaesie zat, hou eens op, hou eens op. Verdrietig val ik om half 6 in slaap, wat een klote nacht…
Nu, inmiddels half 2, zit ik verduft achter de computer, alsof ik gister een zware operatie heb meegemaakt, mijn lichaam een enorme opdonder heeft gehad. Bah, niet leuk, helemaal niet leuk…Alle goede bedoelingen van vrienden komen niet aan, ik heb het even gehad.
Meer nieuws volgt in het volgende blog dat er snel aankomt, het is even niet leuk hier in huize van den Adel.
Dikke knuffel,
Niek
Hoi Niek, ik durf het bijna niet te zeggen, al die misère lezende van mijn hero, terwijk ik op het terras zit van en strandtent op het Griekse eiland Chios. Het was weer even geleden dat wij elkaar spraken in Hilversum. Na die tijd heb ik nog met ons gesprek in mijn achterhoofd wat doorgekabbeld en inmiddels besloten om na deze vakantie even de boel op hold te zetten. Concreet betekend dat even afstand nemen van de dagdagelijjkse dingen en dus ook ons bureau waar ik ff niet lekker zit. Ik ga de sabatical nemen die ik nodig heb om bij mijn gevoel te komen. Ben op zoek naar een respectabele camper waarmee ik wil afzakken langs de westkust. België, Frankrijk, Spanje, Portugal enz. Hoever en terug zie ik wel …..
Lekker spannend dus en boor mij de gelegenheid om de boel te resetten. Als je even niets doet gebeurd er iets ei iemand onlangs en dat ga ik dan maar een uitproberen.
Ik ga er van uit dat jij ook dit stukje weer goed gaat doorstaan want ik heb nog nooit een sterker iemand ontmoet dan Niek van Adel. Remembere that!!
Knuffel en tot gauw
weet even niet wat ik moet zeggen, maar wil je wel even laten weten dat ik enorm met je te doen heb (heb je weinig aan eigenlijk). Maar laat de zon bij je binnen komen. Ook dit gaat een keer over en zeker met zo’n moordgriet naast en bij je. een vette knuffel uit Zevenaar van ons
Lieve Niek,
Woorden helpen soms niet alleen het weten dat je aan elkaar denkt en er voor elkaar bent daar moeten we het mee doen.
liefs en dikke knuffels