Waarom wordt dat bloggen schrijven niet makkelijker? Er is nog steeds een stemmetje dat een heel positief verhaal wil schrijven terwijl ik me helemaal nog niet zo gelukkig voel. Nu weer veel pijn maar de afgelopen weken voelde ik me superman, alles lukte , behalve een lelijke val op mijn nek dan. Nu weer lekker alweer een weekend naar huis. Het valt me toch zwaar, het is lastig om echt van deze leuke dingen te blijven genieten…Zoveel tegenstellingen, waarom zijn er nog zo veel vragen, waarom waarom waarom..?
Het voelt alsof ik aan het balanceren ben op een enorm lang dun koord. Ik bevindt me boven een enorme kloof ergens in een een groen landschap, het is koud. Onder mij bevind zich een giga diepte waar ik niet in wil vallen. Ik sta ergens aan het begin te balanceren met een grote stok. Het waaid hard en ik weet niet meer zo goed waarom ik dit aan het doen ben. Het is een loodzware tocht, elke stap kost zoveel energie. Wel voel ik dat ik niet wil vallen, niet vallen, niet vallen, want als ik dat doe ben ik verloren. Dan kom ik niet meer bovenaan. Ik val dan echt mijlen naar beneden. Soms droom ik hierover. Het voelt dan alsof ik het allemaal niet meer aan kan. Vallen wordt dan zelfs een aanemelijke keuze…Vallen voelt als opgeven, als een enorme depressie waar ik niet beter van wordt. Dat wil ik niet, maar de tocht is wel zo ontzettend zwaar voor me. Even loslaten denk ik dan, even niet hoeven denken aan cateteriseren, medicijnen, therapien..Het leven hiervoor was zoveel zorgenlozer, makkelijker, eenvoudiger..”Is dat zo?” hoor ik ergens vandaan. Ik sta in disbalans, ergens klopt dat ook niet, het was niet makkelijker, gewoon anders. Wellicht dat het koord er altijd al hing, ik was alleen niet zo bezig met balanceren. Eigenlijk denk ik dat ik nog niet echt bezig was de overkant te bereiken. Het leven aangaan, doorlopen, lastig dit… Wakker worden, wakker worden denk ik steeds, misschien droom je dit alles wel en ben je in het echie weer gewoon valide…helaas werkte dit niet…
Ik moet echt nog een heel eind lopen, en het ergste is, het moeilijkste heb ik nog niet gehad. Het moelijke is niet het lopen, het moeilijke is dat ik mentaal naar de overkant moet, of ik nou wil of niet. Ik loop maar door en door, probeer te accepteren dat de wind wat harder begint te waaien en het touw wat wiebeliger wordt, de toekomst blijft zo onzeker. Makkelijker gaat het in ieder geval niet meer worden, ik zal alleen moeten wennen aan de onzekerheden en accepteren dat het nou eenmaal zo is…Soms vergeet ik dat, soms vergeet ik waarom ik ook alweer aan het lopen ben. Dan is het moeilijk. Ook dit weekend bij mijn ouders zorgt weer voor deze emoties. 2 uur bezig om op te staan en in de rolstoel plaats te nemen, waarvoor ook alweer? Rollend door de stad, kleren kopen, ik pas de helft niet, de andere helft kan ik niet aan voor allerlei redenen. Paps en mams verzorgen me super, maar accepteren dat ik verzorgt moet worden blijft lastig. Plotseling kijk ik vooruit en zie dat dit mijn hele leven het geval zal zijn…Lastig…..Leuke dingen gedaan dit weekend, alleen weer confrontatie genoeg, jeminee, het is echt nog een end naar de overkant. Ik vind het moeilijk om het process te blijven bekijken, ik leef nog veel van stap tot stap.Mijn behandelende artsen en therapeuten zijn zeer te spreken over mijn revalidatie. Ikke vind het nog eng, loop ik wel hard genoeg? Dus wiebel ik maar voort. De wereld draaid ook om mij nu. Egocentrisch, weinig begrip en interesse voor wat er buiten het koort omgaat. Ik moet de overkant bereiken, of in ieder geval de tocht maken.
Soms dans ik dan op het koort, geniet van de mooie natuur om me heen, ik voel me enorm stabiel, ik wil altijd wel blijven dansen. Muziek veranderd in vrolijke deuntjes. De zon schijnt, en er is geen wolkje te zien. Ik merk dat er mensen om me heen verschijnen, gezellig denk ik nog. De wind blaast zachtjes om me heen en ik kan letterlijk voelen dat het een mooie tocht is en wordt. Kon het maar altijd zo zijn.
Een nieuwe vraag komt naar boven zetten: Wat is er nu aan de overkant?
wordt vervolgt….
Dikke knuffel
Niek
lieve Niek, je geeft mij, ons, wel stof om over na te denken, want niemand weet toch wat er aan de overkant is? Ben je de vraagtekens die je had nu al weer vergeten?
Ik wil hier graag eens met jou over praten, alleen niet via een blog. Maar het blijft grandioos zoals jij iets op papier kunt zetten. Het hoeft niet altijd een positief verhaal te zijn, ben daar alsjeblieft eerlijk in. Maar probeer vooral van de kleine dingen te genieten, want die heb je genoeg om je heen.
veel liefs van Marlene
Lieve lieve Niek,
Ik wil je alleen maar meegeven dat ook ik regelmatig angstig op een wiebelend koord sta, overdenkend hoe nu weer aan de overkant te komen. Da’s best scary.
Denk je er eenmaal te zijn, dan blijkt er aan de overkant weer een nieuwe koord te zijn.
Je bent onwijs goed bezig. Vergeet dat niet!
Alleen je inspirerende blog alleen al. Hou je taai en werk jezelf over dat koord heen!!!! Je kan het!!
aan de overkant is ALLES mogelijk !
en raar maar waar, in die kloof valt ook wat te halen !
en altijd heb je dat groene landschap om naar terug te keren voor een picknick of een realisatiemomentje.
ik wens je verrassende uitzichten daar boven op dat koord.
Beste Niek,
fors onder de indruk van je verhaal over je koorddans en de zoektocht naar je balans: laat jezelf maar gerust naar beneden vallen. Je zult ervaren dat je echt niet te pletter valt en dat je tijdens je val merkt dat je zelf de bodem van je eigen ravijn bent. Een kerel als jij zal zich in de val naar beneden stoten aan de eigen fundamenten en daar absoluut niet doorheen denderen.
Wij hebben allemaal gemakkelijk lullen aan de rand van onze eigen ravijnen, maar Niek jij getuigt van zovel kracht dat wij erbij verbleken.
Groet Harrie
Lieve Niek,
Tja, wat is de overkant en wie heeft deze ook echt ooit gehaald. Is de overkant alles waar je ooit van droomde werkelijkheid is geworden???? Dan zullen er nog heel veel meer mensen net als jij wiebelen over dat koort.
En weet je wat ik wiebel gezellig met je mee.
Veel liefs en natuurlijk weer een hoop knuffels van ons alle 5. Hendrik Jan, Lotte, Myrthe, Jasper en Niels
Het eindpunt kan nooit zo interessant zijn als de weg ernaartoe. (Zen)
Lieverd, hou vol! Blijf op zoek naar de bloemen aan de rand van de afgrond. Ik zoek met je mee!
Xxl, Ilona
Hey Nikos,
‘Soms dans ik dan op het koort, geniet van de mooie natuur om me heen, ik voel me enorm stabiel, ik wil altijd wel blijven dansen. Muziek veranderd in vrolijke deuntjes. De zon schijnt, en er is geen wolkje te zien. ‘
Deze quote is de spirit van het wankelen op het koort. Probeer te genieten bij het wankelen.. Wanneer je aan de overkant bent, raken we verveeld en zullen we altijd nieuwsgierig zijn hoe het weer aan ene kant van het koort zou zijn.
Take care!
he niek,
is er werkelijk een overkant of is er altijd en alleen maar de plek waar je je op dit moment bevindt?
mijn mening is dat dat alleen in gedachten plaats vindt en je weg houdt bij het werkelijke moment.
hmm klinkt lekker dualistisch…je kunt immers niet anders dan altijd in het nu zijn hahaha…*lol* leuk die hersenspinsels ;).
anyway…piekerverstand, dat mag er ook zijn. 🙂
xx
lisette
Hoi Niek,
Waarom altijd weer wijzer worden van de “dingen” die niet fijn zijn.
Zo is het leven “kop stoten” voor je het begrijpt.
Balanceren voor je ervaart dat de overkant ook niet brengt wat je verwacht.
Balanceren is het hele leven, in goede en in slechte tijden. Afgronden kom je altijd tegen.
Jij balanceert nu en de overkant is nog ver weg. Is het goed om de overkant te halen? Blijf dansen!
Tranen in mijn ogen om je openhartigheid. Geweldig je verhaal.
Je krijgt gewoon een dikke knuffel.
Niek,
Lees na vakantie je verhalen en wordt er stil van hoe hard dit allemaal aankomt bij jou en bij mij. Je twijfel, je vragen, je onzekerheid. Ontzettend goed dat je het op papier durft te zetten en jezelf kwetsbaar durft op te stellen, niet lichamelijk maar juist mentaal. Balans vinden is heel moeilijk in je eentje. Niemand is in balans zonder iemand anders waar hij of zij op kan steunen. Je familie en vrienden zijn juist daarom en daarvoor JOUW familie en vrienden. Wij willen je graag balans helpen vinden zoals jij dat ook voor ons hebt gedaan en nog steeds doet. Zorg ervoor, weet en onthoud dat niks je ooit zal weerhouden een steunpunt te zoeken, zoals jij ook gezocht zal worden als steunpunt door anderen. Vaak weet je dat zelf niet eens. Dat maakt je niet afhankelijk, maar juist sterker.
Sterkte koekebakker!
Hallo Niek,
Je kent mij niet, ik volg je verhalen en ik ben steeds benieuwd naar hoe het met je gaat.
Ik heb enorm veel bewondering voor je en jij bent voor mij een steun, je verhalen raken me zo diep en dan denk ik waar heb ik het af en toe over.
Wees trots op jezelf, je kunt het, je gaat het redden want je bent ontzettend sterk
Geniet van zoveel lieve mensen om je heen.
Het valt niet mee dat weet ik zeker maar blijf vechten.
Ik denk aan je.
Lieve Niek
Jaa me jongen
waarom moet je een positieve blog schrijven
waarom moet je, te moeten..
Van wie moet je dat van Niek toch?
Moet je dankbaar zijn moet je dingen leuk vinden moet je…
Wees gewoon Niek soms ben je lief en soms niet..
Soms voel je je helemaal te gek en soms is het helemaal 10 keer niets
Maar t’ blijft verdomde stoer wat je schrijft en laat je niet afsluiten
Het is niet alleen de overkant maar de weg ernaar toe
En Niek ik word al moe als ik lees hoeveel tijd het kost voor het opstaan en etc.
Nou je had me allang GEHOORDDDDD
kus
tante anja
o ja zat geduld er altijd al in?
Hoi Niek,
We kennen elkaar niet. Michiel wees me vandaag op je weblog. Goed dat je die bent gaan bijhouden. Volgens mij lees ik tussen de regels door aardig wat van-je-af-geschrijf. Ondanks de totaal niet vergelijkbare situate weet ik uit ervaring dat het heel erg helpt om je gedachten op een rij te krijgen, toch?
Ik ben wel zwaar onder de indruk van je verhaal. Maakt nederig. Maar ook mooi hoe jij je niet uit het veld laat slaan!
Veel sterkte.
Jules
Heej Lieve Niek,
Wat heb je weer een mooi geschreven!
En ja inderdaad…wat is er aan de overkant?? Zijn dan al onze dromen uitgekomen? Wellicht is de reis erheen toch ook wel o.k. met soms vallen en weer opstaan..wie zal het zeggen. Ik vond het overigens erg leuk je weer even te zien dit weekend, je zag er goed uit, dat mag ook wel eens gezegd worden toch :)! En geniet maar met de volle teugen van de zorg van je ouders op dit moment! Strax mag je het weer allemaal zelf doen 🙂 Alvast wil ik je nog even heel veel plezier wensen met je rijles (pas op voor de flitsers enzo)en oja ik hoop dat je je “draai” ondertussen een beetje hebt gevonden met het slapen, ik hoop echt dat je minder last hebt van je nek! Als je nog vragen hebt over het liggen laat je het weten hè! Nou lieve Niek ik ga je volgende blogs weer met veel bewondering lezen en wens je al het goeds! Jij kan het..jij bent een toppertje!
Dikke knuf Yv@
Hey, I can’t view your site properly within Opera, I actually hope you look into fixing this.
go anja! go anja! 😀
hihihihihi!
heeey niek
wil je ff kijken op facebook
heb een leuk berichtje gescheven
Ha lieve Niek!
Vergeet niet af en toe eens achterom te kijken als je aan het balanceren bent op weg naar de overkant. Je zult zien dat er al veel achter je ligt en dat je een heel eind op weg bent. Ook iets om trots op te zijn!
Dikke knuf uit het Rotterdamse,
Maureen
Hey Niek, Met vochtige ogen lezen Hennie en ik weer jouw positief verhaal. Knap hoor om zulke gevoelige stukjes te schrijven. He Niek, wel blijven knokken he op dat koord. Voor die tijd verliep je leven automatisch. Jij beleeft nu elke minuut intenser. Mooie maar ook beladen herinneringen geef jij een plek. En bedenk dat velen op zijn eigen manier over datzelfde koord moet.
Ik stuur je nog wat positieve energie door veel aan je te denken! Tandje erbij zou Tom zeggen. Natuurlijk is het heel zwaar en zeker als je zo bent gevallen. Later lach je er om, dat weet ik zeker. Maar nu moet je dit allemaal doorstaan. Zet hem op makker!
Dikke kus van Hennie en Fenko