Back to basic

Diep, dieper, diepst,  zo voelt het af en toe een beetje. Het is op dit soort momenten niet het ophouden van het leven wat ik vrees, maar wel de weg er naar toe. Afgelopen weken werd duideijk dat er een complicatie in mijn nek zit die zorgt voor progressieve uitval van sensibiliteit en mobiliteit in het gedeelte van mijn lichaam dat ik nog kan bewegen.  Hier krijg ik een risicovolle operatie in Duitsland voor. Tijdens mijn NLP practitioner in 2011 spreek ik mijn grootste Angst uit. “Mijn grootste angst is om de kracht in mijn armen te verliezen”. Deze 2 krachpatsers, die mij na mijn dwarslaesie tot nu toe zelfstandig hebben gehouden leveren in de laatste weken veel kracht in.

En hoe ga ik hier dan weer mee om? De angst, toenemende pijn- en uitval klachten en toename van medicatie beheersen mijn eerste weken na de inslag. Huilen, schreeuwen, fight, freeze or flight en morfine rillingen wisselen elkaar af. De verworven strijd lijkt voor niets geweest het is gewoon niet eerlijk. Eigenlijk wil ik gewoon even wegkruipen. De telefoon neem ik niet meer op, ik neem geeneens de moeite om mijn afspraken af te zeggen. De gordijnen blijven dicht en het liefst trek ik de lakens over me heen en lig ik in foetus houding en doe helemaal niks. Zelfs aanbiedingen van vrienden en familie sla ik af, ik heb het gewoon even helemaal gehad.

En toch daar onder de dekens in alle stilte begin ik voorzichtig vanuit het niets mijn operatie te visualiseren. Sterker nog de hele periode er naar toe en daarna. En opnieuw en opniew en opnieuw. Ik merk dat ik steeds meer vertrouwen krijg en ergens begint het besef dat dit ook welleens een hele mooie kans voor mij kan zijn. Immers de uitval wordt gestopt en pijn en motorische klachten zullen enigszins afnemen. Ik begin weer te zien waar de mogelijkheden liggen in plaats van de beperkingen en langzaam open ik mijn deken. Ik merk weer dat ik naar buiten wil en dingen wil meemaken. Ik besef me dat deze winterslaap nodig was om er achter te komen wat belangrijk is voor mij en waar ik naar toe wil.

NU, inmiddels 3 weken later dan het inslaan van de bom, realiseer ik me dat ik bovenstaand gedrag eigenlijk helemaal niet zo erg meer vind. Ik vertrouw er namelijk op dat mijn lichaam wel weer gaat bouwen. Maar voor het kan bouwen wil ik eerst even helemaal back to basic. Welke onderdelen heb ik nodig om te overleven en daar stop ik energie in. Gek eigenlijk zo realiseer ik me, dat mijn geest hetzelfde werkt als mijn lichaam. Tijdens mijn ongeluk stopte mijn lichaam al mijn energie in de belangrijkste organen, zo heb ik het immer overleefd. Nu stop ik mijn wilskracht, mijn energie in de belangrijkste processen om te overleven.

Action cures everything, ik ga naar de accupunctuur, manuele therapie, probeer haptonomie, kinesiologie, de homeopaat, pijncentrum, probeer nieuwe alternatieve medicatie, krijg een healing, versterk mijn operatie tijdens hypno therapie, mediteer elke dag, rook niet meer, drink geen alcohol meer en ben vitaler aan het worden.  Ik merk dat ik er weer vertrouwen in krijg. Ik ga hier weer goed uitkomen, de angst is weg, ik weet al hoe het af gaat lopen. Stiekem maak ik een vreugde sprongetje en vier vast de goede afloop.  Kom maar op!

Count your blessings, every day!. Ik schrijf groot op het krijtboord: VITAAL! En voel langzaam weer hoe mooi mijn leven is, als ik het maar wil zien. Geluk zit niet in je benen blijkt weer waar te zijn Vanavond zak ik weg naast de vrouw van mijn dromen en zie ik nog 1 keer hoe mooi de aankomende tijd gaat zijn…