Het is lang geleden dat ik aan dansen heb gedacht, maar vanavond ontkom ik er niet aan. Na het kijken van Silver Linings Playbook, voel ik ineens weer wat het voor mij betekend heeft al die jaren. De rare combinatie van waterpolo en stijldansen hield ik toch jaren vol en nu, op een zaterdagavond in oktober merk ik dat ik het mis. Geen vervelend gemis, maar een fijne omdat ik dat al die jaren heb mogen doen.
Raar, daar stond ik eigenlijk nooit zo bij stil. Maar het bewegen op de vloer. Het aansluiten bij de ritme van de muziek, de emotie voelende tot diep in mijn tenen. Dat mis ik. De aanraking van Kim, mijn favoriete danspartner, hadden bijna iets magisch. Niet te verwarren met erotisch, maar alsof wij soms een verlengstuk van elkaars lichaamsstuk konden worden. Mijn voeten kiezen elke pas op de vloer uit, mijn schouders laag, mijn nek gestrekt. Elke goed gevonden maat in de muziek geeft een beloning alsof wij samen horen. De muziek en ik. Ik lach. We wonnen prijzen. En veel ook. Maar de roem, de status herinner ik mij niet meer. Zo goed heb ik mijzelf namelijk nooit gevonden. Ik mis enkel de dans. Of beter gezegd de dans samen. Alleen dansen heb ik nooit iets aangevonden danwel gekund. Tot hilariteit van mijn vrienden.
Je lichaam in een gecontroleerde doch ontspannen trance de langzame bewegingen van een rumba laten voelen. Onze heupen dicht tegen elkaar aan, meeverend op elkaars ademhaling. Letterlijk. Handen die in elkaar grijpen, benen uitgestrekt, handen op een zachte onderrug. Zweet. Elkaars lichaamswarmte voelen en verdwijnen in diepe focus in elkaars ogen, bijna verliefd maar toch ook niet. Ik was namelijk altijd samen met haar beste vriendinnetje waarmee ik de dingen echt deed die wij in deze uitvoering probeerden uit te drukken. Het is die magie van de dans die ik mis.
Tegenwoordig durf ik niet meer te dansen. Sterker nog ik heb een oordeel als mensen dat wel doen in een rolstoel. Dan heb ik weer snel een oordeel over mijn eigen oordeel. Stom! Het ziet er gewoon lomp, niet ontspannen en ongecontroleerd uit, terwijl dansen voor mij het tegenovergestelde betekende.
Stel nou dat ik weer voor een avond zou kunnen lopen. Dan zou ik kiezen om samen door de tonen van de muziek te worden meegenomen. Intiem, elkaar aanvoelend en afstotend, het spel van de samba. Een avond waarin ik ditmaal met mijn eigen Kim zal dansen totdat mijn voeten pijn doen. Net zo lang, totdat ik weer wil gaan zitten.
Wat een prachtig verhaal Niek, met kippenvel op mijn armen lees ik dit. Zo ontzettend mooi en gevoelig geschreven. Ik heb je nu zelf meegemaakt en bewonder je al om je doorzettingskracht en je positiviteit en wanneer ik dit verhaal van jou dan weer lees, kan ik alleen maar stil worden.
Zelf tracht ik heel bewust in het leven te staan, bewust met alles en iedereen om te gaan en te genieten van alles om je heen wat zo waardevol is. Vaak heb je medelijden met mensen, die dit overkomen is en die afhankelijk zijn van anderen. Na jouw verhaal besef je des te meer dat de voor ons zo “gewone” dingen in het leven, zoals dansen en waterpolo wat jij graag doet / deed, helemáál niet zo vanzelfsprekend is.
Het is mooi dat je hier zo open over kunt schrijven, want dit is een bijzondere gave, om zo’n gevoelig verhaal over jezelf te schrijven, die je anders wellicht niet zo op deze manier had gebruikt.
Zelf kijk en luister ik ook veel naar Nick Vujicic, misschien ken jij hem wel? Hij is geboren zonder ledematen en wat hij de wereld geeft is adembenemend, zoveel liefde en wijsheid en zo optimistisch en positief. Hij haalt uit iedere tegenslag toch weer het positieve eruit. Ook diep respect voor!!
Dankjewel voor jouw bijzondere verhaal en wanneer ik een heel klein beetje bij kan dragen aan jouw geluk en levenskwaliteit, laat het mij dan weten. ?
Een warme groet,
Jacqueline van der Horst ?
Mooi beschreven Niek ! Fijn om eens een complimentje te mogen ontvangen maar ook om te mogen en kunnen geven !