Afkicken, het effect van jarenlang verslaafd zijn

-Afgelopen zaterdag-

Godverdomme je was zo goed bezig, schreeuw ik tegen mijzelf. Het is ijskoud maar ik zweet. Ik snap er helemaal niets meer van, ik zit al 12 uur opgesloten in een hallucinatie in mijn hoofd waar ik niet uit kom. Waarom sukkel! Waarom moest je nou persé weer sneller afbouwen dan het schema? Waarom moet je toch altijd het beste jongetje van de klas zijn? Het ging zo goed. Gabapentine tot 20% Afgebouwd. Amitriptyline 50%. Wow. Ik vond het alleen een heel goed idee om tegen het advies in nu al helemaal te stoppen met de gabapentine.

Daar betaal ik nu de prijs voor. Ik geloof dat ik nu pas snap dat ik niet alleen aan het afbouwen ben maar ook echt aan het afkicken. Geen enkele houding ligt lekker en bewegen met een compleet verbrand been (lang verhaal) is ook niet heel makkelijk. De meditatie helpt niet meer. Ik ben te ver weg. Mijn handen en spieren verkrampen bij elke pijn scheut door mijn armen. Ik kan niets anders meer. Niets anders dan verduren. Kutzooi. Had ik het even mis.

Nu begint het pas

Hoe leg ik uit hoe het voelt dat mijn hele lichaam schreeuwt om een pil. Schreeuwt om een oplossing als de pijn maar stopt. Ik rol naar de badkamer probeer mijn spieren op te rekken, beweeg als een autist 30 minuten mijn hoofd van voor naar achter. Ik weet geen eens waarom ik het doe. Ik zie mezelf van een afstandje aan en het ziet er behoorlijk belachelijk uit. Maar het is mijn enige manier weg van de pijn. Bah. Ik zal er een moord voor doen om gewoon even ontspannen net als Kim daar te kunnen liggen. Maar…ik neem geen pil, punt uit.

Het weekend ben ik niets waard en zondag avond kom ik weer langzaam terug in het land der levenden. Nu enige dagen later, is de rust in mijn lichaam weer wedergekeerd. De eenzaamheid van de pijn, hakt er hard in. De pijn maakt ruimte voor verdriet en het herinnert mij aan de vele nachten die zo zijn geweest de laatste jaren. Maar de hardheid op mezelf verdwijnt en maakt langzaam weer ruimte voor zachtheid en zelfs dankbaarheid. Ik ben echt goed op weg maar ik ben er nog niet. Waarom wil je ook alweer stoppen Niek?

1. Ik wil gezonder worden en blijven
2. Ik wil weer kunnen voelen
3. Ik wil mijn geheugen weer terug

Het lastigste voor het aanpakken van chronisch pijn met psychosomatische therapie, is dat ik het verschil leer tussen de werkelijk pijn en de ervaren pijn. Hiermee leer ik dat ik dus zelf ook verantwoordelijk ben voor hoe ik reageer op de prikkels van mijn lichaam. Die verantwoordelijkheid heb ik jaren niet hoeven nemen, er ging gewoon een pil in. Klaar. Nu duik ik mijn eigen psyche in, keer mijn bioritme, eten en drinken om. Integreer ik mindfulness in mijn leven en neem de controle terug over die pijnsnelwegen in mijn grijze massa. Alleen er al over schrijven, laat de trots groeien in me. Makkelijk is het niet, maar makkelijk heeft nog nooit gelukkig gemaakt.

Okay, dit graag niet verder vertellen. Ik zit hier nog alleen ’s avonds op de bank  met een scheef oog te kijken naar Nothing Hill. “There is just a girl asking him to love her” Een traan biggelt over mijn wang.

Het voelen gaat dus nog