10 januari 2011

Nou daar gaan we dan, de langverwachte operatie komt er dan toch aan aankomende week. 10 januari, een rilling gaat nog over mijn lichaam als ik er aan denk, ik vind het maar een enge datum. Ik rij weer door de gangen van het UMC mijn operatieve pre-screening te regelen en het voelt koud en eenzaam. Alsof ik weer een tijdsframe instap waar ik eigenlijk niet in thuis hoor. Ik hoor toch vooruit te gaan? Niet achteruit zoals de afgelopen weken, geen rare neuro chirurgische operaties meer. Alleen het woord al? Wie bedenkt nou zoiets, daar wordt je toch vanzelf bang van? Ik wil eigenlijk niet dat er iemand weer aan mijn ruggenmerg gaat zitten, littekenweefsel we gaat halen of plastic plaatjes in mijn rug gaat plaatsen. Ik heb die tijd toch gehad blijf ik tegen mezelf zeggen…

Ik ben moe merk ik, stiekem moeer dan ik doe blijken aan mijn omgeving, ik verval weer in mijn oude gedrag en probeer stoer en onaantastelijke coole rolstoeler te lijken, te zorgen voor mijn omgeven. Bah, ik heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in, zelfs de hoogstraat voelt anders dan anders. Na het verlies van mijn zelfstandigheid is het ineens minder leuk. Ik heb afgelopen weekend als een dolle genoten van de mensen om mij heen en heb bewust de operatie voor me uit geschoven. Het weekend was voor de liefde, liggen, slapen en keihard genieten van het moment, de operatie bestond even niet. Die grote lelijke boze operatie die ik recht al zal moeten kijken, ik had er gewoon nog geen puf voor.

Nu is het zover, deze week zal ik moeten accepteren dat er weer een narcose, rare mensen in blauwe pakken, en opnieuw een revalidatie zal zijn. Verstoppen, dat is het woord waarna ik op zoek was, ik wil me verstoppen en niet gevonden worden. Hoog in een boom, heel stilletjes achter de schuur waar niemand mij het hele spelletje vind. Ik kom pas naar buiten als het avondeten klaar staat. Nu hoef ik namelijk ook niet naar die operatie toe toch? Maar als ik mij verstop word ik ook niet beter ben ik bang. Het risico dat ik nu loop is immers groter dan na de operatie zegt mijn ratio verstandig.

Ik wil me voorbereiden zoals een voetballer zich voorbereid op een belangrijke wedstrijd. De kleedkamer in, rekken strekken, de peptalk en vol adrealine de wedstrijd in. Ik wil scoren, ik wil de euforie voelen van de strap in de kruising. Rennend naar de corner vlag besef ik dat we hebben gewonnen, zo wil ik dat het voelt. De visualisatie is er, nu ikke nog. Dus aanstaande maandag in jullie agenda’s, de tijd zal ik nader laten weten. Ik zal inloggen op die kosmos, dus het intunen en verzenden laat ik aan de verzender, jullie over. Ik heb kracht nodig om te vechten, ik heb gras nodig om te groeien, ik heb licht nodig om te helen. Denk aan me.

Dikke knuffel Niek